De #fertiliteitstrein was pas weer vertrokken. Maar hij staat al weer stil nog maar nét na het verlaten van het station. En ik heb zin om de hele wagon bij elkaar te schreeuwen.
Frustratie.
Verdriet.
Een groot gevoel van oneerlijkheid.
Pijn die ik doorheen mijn hele lijf voel.
Zin om weg te kruipen en foert te zeggen tegen alles rond mij.
Want al 2 jaar zijn we nu ‘in verwachting’ van een kindje. Zonder geboorte. Even waren we zwanger. Maar wat later weer niet meer. Dan volgde een immense leegte.
2 maanden na ons zwangerschapsverlies pikten we de draad opnieuw op, met een verse portie hoop en kracht. Het was een moeilijk bijeen geraapte portie hoop, maar er was wel een starterspakketje. Genoeg voor een nieuwe poging om de weg in te zetten naar het eindstation.
Tellen en leven in weken
Een boemeltrein, daarop zitten we. Mijn koninkrijk voor een hogesnelheidstrein!
Ja, over 4 weken kunnen we (misschien) weer vertrekken. 4 weken is niet lang. En tegelijk wel. Veel te lang. Om heel wat redenen, die de emotionele en mentale druk nog groter maken.
Al meer dan een jaar leef ik in weken. Ja, net zoals je doet bij een zwangerschap en in tijdens de eerste maanden na een geboorte. …
Ik ga van datum naar datum. Van afspraak naar afspraak. Van bloedafname naar echo naar terugplaatsing, naar bloedafname en telefoontje met nieuws. Van de ene hevige emotie naar de andere, zowel positief als negatief. Van ontgoocheling naar nieuwe hoop. Van angst naar voorzichtige blijdschap en weer terug naar stil verdriet.
Ik weet heel goed dat ik zo veel mooie zaken en mensen rond mij heb. Onnoemelijk veel liefde en vriendschap. Dat ik een gelukzak ben. Dat zich op andere plaatsen, zoals Gaza, gruwelijke toestanden afspelen die wij gelukkig niet moeten meemaken.
En toch stel ik elke avond voor ik ga slapen de vraag: ‘waarom mag het voor ons niet?’.
