Ik was ooit lid van “de club”. Op de één of andere manier voelt het alsof ik mezelf niet meer tot de club mag rekenen. Ik heb namelijk het grote geluk gehad dat mijn kinderwens vervuld is. Het ging niet vanzelf, maar ze zijn er wel gekomen: mijn prachtige kinderen.
Amper 23 jaar was ik, toen ik van de gynaecoloog te horen kreeg dat ik zowel PCOS als endometriose had en dat zwanger worden moeilijk zou worden. Ik was zes jaar samen met mijn vriend, ik had mijn masterdiploma op zak, we hadden allebei een goede job en woonden samen in ons huis dat we het jaar daarvoor kochten. Alles was klaar in mijn leven om aan die volgende stap te beginnen: kindjes. Maar dat leek plots veel moeilijker dan gedacht.
Al snel startten we met een fertiliteitstraject. Je begint met pilletjes clomid, stapt over op menopur-injecties en voor je het weet injecteer je dagelijks menopur en puregon in je buik. De follikelmetingen meermaals per week namen mijn hele agenda over. De blauwe plekken op de buik werden steeds confronterender, want na maanden hormonen injecteren had ik niet één rijpe follikel, alleen een hele hoop cystes.
Ze zeggen dat je het moet loslaten, maar als je je zinnen op een kindje hebt gezet dan wil je dat zo snel mogelijk. Aangezien mijn eierstokken zeer moeilijk te stimuleren zijn, werd een operatie aan de eierstokken voorgesteld, een ovariële drilling zodat de hormonen zouden aanslaan. Ik onderging de operatie en startte meteen terug met de menopur en puregon. En toen was-ie daar: één rijpe follikel. De eerste eisprong in acht maanden tijd met maximale stimulatie. Een injectie pregnyl en opstart utrogestan volgden. Tien dagen later had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Ik had een moeilijke zwangerschap (hypermesis gravidarum en zwangerschapsdiabetes met insuline) maar na 38 weken zwangerschap had ik een gezonde baby in mijn armen.
Er vanuit gaand dat zwanger worden voor ons minstens opnieuw een jaar of langer zou duren, stopte ik al drie maanden na de bevalling met de minipil. Toen ons zoontje elf maanden oud was, startte ik opnieuw met de fertiliteitsbehandeling. Deze keer waren er echter gaan tien maanden behandeling nodig, maar slechts één maand. De menopur en puregon sloegen nu meteen aan. ‘Het beste medicijn voor hormoonproblemen is een zwangerschap,’ vertelde de gynaecoloog me. ‘Hoe sneller je na de bevalling opnieuw probeert, hoe groter de kans dat het lukt.’ Hij kreeg gelijk. Zo kreeg ik op twintig maanden tijd twee zonen, nadat eerder leek dat dit niet zou lukken. Met dank aan de medische wereld.
Ik had altijd de droom om een groot gezin te hebben. Een derde keer fertiliteitsbehandeling zag ik echter niet zitten. Dat is echt slopend voor je lijf, zowel fysiek als mentaal. Opnieuw gebruikten we geen anticonceptie na de bevalling. We waren toch nog nooit spontaan zwanger geraakt. We zouden wel zien wat het lot bracht. Ruim één jaar later was ik spontaan zwanger. Deze zwangerschap was fysiek heel zwaar. Ik had verschillende complicaties: hypermesis, zwangerschapsdiabetes met insuline én zwangerschapscholestase. Op 37 weken werd ik te midden van de lockdown in april 2020 ingeleid om onze derde zoon te ontvangen. Drie kinderen op 3,5 jaar tijd. Nooit eerder was ik zo dankbaar. Wat had ik mezelf graag vijf jaar eerder gerust gesteld dat het goed zou komen.
Inmiddels zijn we drie jaar verder en ben ik spontaan zwanger van ons vierde kindje. ‘Ik beloof dat dit het laatste is,’ zeg ik er altijd bij. “Een zwangerschap is het beste medicijn tegen infertiliteit bij vrouwen”, bleek de uitspraak van de gynaecoloog te zijn die helemaal van toepassing was op mij. Het is opnieuw een risicozwangerschap, maar ik kreeg groen licht van de gynaecoloog om het nog één keer te proberen - op voorwaarde dat ik niet meer zou wachten. Ik ben nu 32 jaar en ondanks dat dit nog redelijk jong is, wordt zwanger worden na deze leeftijd mij ten zeerste afgeraden.
Ik ben opnieuw vier maanden lang extreem misselijk geweest en injecteer al insuline sinds veertien weken zwangerschap. Het is fysiek zwaar. Maar wat ben ik dankbaar. Ik voel het kleintje vrolijk trappelen in mijn buik en ben zo ontzettend gelukkig dat ik dit nog één laatste keer mag doormaken.
Dan kijk ik naar ‘De club’ of lees ik verhalen online van mensen die er volop in zitten, sommige al jaren lang. Ik voel me haast schuldig, dat het hier goed is gekomen, dat ik alles kreeg wat ik wilde. Ik ben blij dat wij er zo vroeg aan gestart zijn en dankbaar voor de goede afloop. Maar niet iedereen heeft dit geluk.
Dus ik ben geen lid meer van “De club”. Ik herinner me nog de wanhoop en het immense verdriet toen wij in ons fertiliteitstraject zaten voor ons eerste kindje. Doodsbang en verdrietig dat we nooit ons eigen kindje zouden kunnen krijgen. Maar nu ik gezegend ben met gezonde kinderen, voelt het alsof ik geen recht meer heb om me te affiliëren met die club.
Ik heb zoveel bewondering voor alle mensen die een fertiliteitstraject aangaan. Zoiets beheerst je hele leven. De medische wereld kan veel op fysiek vlak, maar mentaal moet je het ook allemaal ondergaan.
Ooit was ik lid van de club, nu ben ik de medische wereld dankbaar.
Aan alle wensouders: ik denk aan jullie en ik hoop dat jullie allemaal ex-leden worden.
