‘We hebben nog plaats op 1 december’, hoorde ik de dokter aan de andere kant van de lijn zeggen. ‘Kan het niet een beetje vroeger?’, stamel ik wat bedeesd. ‘Want ik heb de medicatie nodig …’ Helaas, in de 10 dagen tussen mijn telefoontje en de voorgestelde datum kon ik niet langskomen. ‘Salut hé!’, sloot ze het gesprek vrolijk af.
Vrolijk. En totaal ongepast. Onbeschoft eigenlijk. Met een volledig gebrek aan enige vorm van empathie.
Ik belde niet voor of met vrolijk nieuws
Ik belde niet om een afspraak te maken voor een echografie van mijn baby waarnaar ik uitkeek. Een afspraak waarna mijn lief en ik gelukkig naar huis zouden gaan met dat rijtje typische echofoto’s.
Neen. Ik belde voor een consultatie voor de verdere stappen na de echografie die ik eerder die ochtend had gehad.
De echografie waaruit bleek dat het hartje van onze baby niet meer klopte.
De stappen die de assistent-dokter in het ziekenhuis een bagatel leek te vinden. Of zo kwam haar reactie toch over. Want ‘neen, voor 1 december kon ik niet langskomen.’ Oh ja, en ik moest dan meteen nog bloed gaan laten afnemen, die afspraak zou ze ook even vastleggen, oké?
‘Of ik dan mogelijk nog 10 dagen moest rondlopen met een … dode foetus in mijn buik?’ Blijkbaar. En dat was blijkbaar ook niet zo’n probleem.
De miskraam zou in tussentijd misschien wel spontaan komen. Maar dat ik zoiets emotioneel niet kon dragen. Dat ik de miskraam eigenlijk wilde inleiden met medicatie. Dat het voor mij ondraaglijk was om nog dagen rond te lopen met het idee dat ons kleintje niet meer leefde, maar wel nog in mijn buik zat.
Dát leek de dokter volledig te ontgaan. Of niet te interesseren.
En de kost
Salut hé. Ja, salut! En de f***ing kost, beste dokter.
Ik hoop dat jij snel inziet hoe fout en wereldvreemd die korte interactie was die je had die ene dinsdagnamiddag met een mama wier dromen en hart net aan diggelen waren geslagen. Met iemand die belde voor hulp. Voor een kleine houvast. En ik hoop dat geen enkele andere mama in dezelfde situatie jou (op die manier) ontmoet.
Een klein woordje van medeleven? Een korte ‘sorry om dat te horen, mevrouw. Ik wens u veel moed’. Of een ‘het spijt me heel erg, maar er is pas een plekje vrij op 1 december. Misschien kan u elders horen of u er sneller terechtkan?’. Een korte menselijke reactie. Neen?
Beste dokter, jij weet het ongetwijfeld niet meer. Voor jou was ik een onbekend nummertje dat belde en dat moest langskomen op de dienst gynaecologie. In een groot ziekenhuis waar zoveel andere vrouwen langskomen op die dienst.
Maar ik zal mij dat moment en jouw reactie nog lang herinneren. Terwijl ik het verlies ook een plek probeer te geven.
