Na het vinden van een goede job en eventueel een vaste stek beginnen de meesten al eens na te denken of ze kinderen willen. Sommigen kiezen bewust voor een kinderloos leven, anderen twijfelen nog of zijn al volledig overtuigd van hun kinderwens. Ook bij ons ging het zo ...
Nadat we onze vaste stek hadden gevonden en al zeven jaar een solide relatie hadden, begonnen wij te dromen over ons huisje, tuintje, kindje. Het eerste jaar probeerden we zelf om onze wens in vervulling te brengen, maar omdat die uitbleef zochten we verdere hulp. In een kliniek bij ons in de buurt startten we met zes inseminaties, zonder succes. Hierdoor besloten we om verdere stappen te zetten richting een fertiliteitsarts. Nooit gedacht dat uitgerekend wij, twee kerngezonde mensen, die stap zouden moeten zetten.
Ons traject startte met een laparoscopie/hysteroscopie. Een kijkoperatie om te kijken in de buik of alles in orde was om een zwangerschap te kunnen verwachten. Bleek daar plots dat mijn eileiders enkel doorgankelijk waren onder hoge druk en ik endometriose heb. En dus moesten we op de IVF-trein springen. Ondertussen zijn we vier puncties, tien terugplaatsingen en drie jaar verder.
We waren het eerste koppel van onze grote vriendenkring om te starten met kinderen en de laatste die die wens in vervulling ziet gaan. Het is een zware weg, met dagelijkse hormoneninspuitingen, bijna honderd ziekenhuisbezoeken, tientallen bloedafnames, echo’s en pijnlijke puncties. De ziekenhuisbezoeken tijdens het werk en de kilometers zijn niet meer bij te houden. Ook financieel: de mutualiteit voorziet wel een tegemoetkoming, maar meestal blijf je voor 500€ per maand in de kou staan.
Naast het fysieke aspect van dit traject komt daarbij nog eens het zwaarste: het emotionele, de aanhoudende onzekerheid en de eindeloze teleurstellingen. De rollercoaster waarop je zit, zonder einde.
Elke maand opnieuw leef je van hoop naar teleurstelling en moet je jezelf terug samen rapen om een nieuwe poging aan te gaan. Terwijl alle mensen rond je gewoon vrolijk verder gaan met hun leven. Een fertiliteitstraject is rauw, enkel lotgenoten begrijpen welk verdriet en welke onzekerheid het met zich meebrengt.
Om af te sluiten, aan mensen die ook in dit traject zitten: wees open hierover. Het helpt en verlaagt je stresslevel. Doe vooral waar je zelf energie van krijgt, er is al genoeg dat ‘moet’.
Aan mensen niet in dit traject: wees bewuster van je uitspraken en geef vooral geen advies. Praat over meer dan enkel je kinderen of zwangerschap, probeer te luisteren naar anderen. Ken je iemand in je omgeving die kampt met vruchtbaarheidsproblemen? Ondersteun hen waar je kan, probeer te luisteren en trek hen uit hun isolement. Want voor hen ben je nu echt nodig, hun wereld staat momenteel op z’n kop.
