Mijn weg van vroeggeboortes naar hoop

Mijn eerste bevalling

Tijdens mijn eerste zwangerschap verloor ik op een dag een bloedprop. Voor de zekerheid ging ik naar de verloskundige. Daar bleek ik al 6 cm ontsluiting te hebben. Ik was pas 33 weken zwanger en had tot dat moment niets gevoeld.

De artsen probeerden de bevalling met weeënremmers tegen te houden, maar dat lukte niet. Ons kindje werd te vroeg geboren en we hebben ruim drie weken in het ziekenhuis gelegen. We hebben heel veel geluk gehad, aangezien we geen grote complicaties hebben gehad na de geboorte en hij meteen zelfstandig kon ademen. Er zitten namelijk wel degelijke risico's aan een vroeggeboorte met 33 weken. Na de geboorte hebben ze geen reden kunnen ontdekken waarom ik deze vroeggeboorte had.

Ook wil ik benadrukken dat een kindje in de couveuse intens is. Niet samen zijn met je gezin in je eigen huis (soms mag je als ouder zelfs niet in het ziekenhuis blijven), voeden om de 2 uur d.m.v. sondevoeding, buidelen op gezette tijden, geelzucht en hartdipjes …

Mijn tweede bevalling

Bij mijn tweede zwangerschap stond ik onder controle van de gynaecoloog. Eens per vier weken een controle, verder geen bijzonderheden. Totdat het opnieuw gebeurde: spontaan, weer datzelfde bloedpropje en opnieuw een veel te vroege bevalling. Ook hierbij was onze dochter sterk. We hebben ruim vier weken in het ziekenhuis gelegen. Ook hier hebben we weer geluk gehad dat er geen grote complicaties waren en ze ook zelfstandig ademde. Ook hier hebben ze geen reden kunnen achterhalen waarom ik deze vroeggeboorte had.

Mijn derde bevalling

Tijdens mijn derde zwangerschap werd ik opnieuw maandelijks gecontroleerd. Er werden geen bijzonderheden gezien. Totdat ik lichte buikpijn kreeg. Voor de zekerheid ging ik naar het ziekenhuis, daar bleek ik al 10 cm ontsluiting te hebben. Ik was pas 25 weken zwanger.

De bevalling was niet meer te remmen. Na de geboorte zijn we met ons kindje naar het Radboud ziekenhuis gebracht. Daar zei een verpleegkundige al tijdens het eerste gesprek: “Jij hebt waarschijnlijk baarmoederinsufficiëntie. Bij een volgende zwangerschap zul je een cerclage nodig hebben.” Het was de eerste keer dat iemand deze woorden uitsprak. 

Ons zoontje heeft maar twee dagen mogen leven. Hij overleed aan een hersenbloeding.

Het gemis aan voorlichting

Wat ik het meest gemist heb in dit hele proces, is goede voorlichting. Na twee vroeggeboortes zonder verklaring had ik doorverwezen moeten worden naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Niemand vertelde mij dat baarmoederinsufficiëntie betekent dat je baarmoedermond plotseling en pijnloos kan verstrijken, soms in één dag. Niemand vertelde dat één controle per maand daarvoor niet voldoende is. En niemand sprak over een cerclage, een ingreep die had kunnen helpen.

Ik vind dat artsen, verloskundigen en trainers die een zwangerschapscursus geven, eerlijker mogen zijn. Vertel vrouwen wat er mis kan gaan zowel tijdens een zwangerschap als na de geboorte, leg uit welke signalen vrouwen serieus moeten nemen en maak duidelijk dat vrouwen naar hun onderbuikgevoel moeten luisteren. Door vrouwen voor te bereiden op ook risico's tijdens de zwangerschap, tijdens de bevalling en na de geboorte, kunnen ze sneller signalen herkennen en zich ook mentaal voorbereiden. Niet elke zwangerschap of bevalling is rooskleurig. 

Mijn vierde zwangerschap en de TAC

Toen ik opnieuw zwanger mocht worden, werd er eindelijk wel naar mijn situatie gekeken. Dit keer kreeg ik een transabdominale cerclage (TAC). Een TAC is een stevige band die hoog om de baarmoederhals wordt geplaatst via een operatie door de buik. Het verschil met een vaginale cerclage is dat een TAC veel steviger is, vaak levenslang blijft zitten en aanzienlijk meer zekerheid geeft.

De weg hiernaartoe was zwaar, fysiek én mentaal. Een buikoperatie is ingrijpend. Het bracht angst en onzekerheid met zich mee, maar ook hoop. Hoop dat mijn lichaam deze keer de kans zou krijgen om een voldragen kindje op de wereld te zetten. 

En dat gebeurde. Dankzij de TAC mocht ik ons vierde kindje dragen tot 38 weken. Voor het eerst mocht ik ervaren hoe het is om een voldragen baby in mijn armen te sluiten.

Ons boek Max, Bo en de regenboogbaby

Alles wat wij hebben meegemaakt, de vroeggeboortes, het verlies van ons zoontje en uiteindelijk de komst van onze regenboogbaby, bracht ons (mijn zus Ramona en ik) tot het schrijven van een boek: Max, Bo en de regenboogbaby.

Tijdens mijn vierde zwangerschap was er geen boekje te vinden over een regenboogbaby. Oftewel het samen gaan van rouw om een broertje/zusje en de komst van nieuw geluk. Wij hebben namelijk gemerkt dat dit voor onze kinderen een moeilijk proces was. 

Met dit boek willen we andere gezinnen steun en herkenning bieden. Het is een warm en troostrijk prentenboek over verlies, verwachting en het wonder van een nieuw begin. Voor kinderen én ouders die missen én liefhebben tegelijk. In dit verhaal leren Max en Bo, dat er ruimte is voor álle gevoelens. Dat je mag rouwen én je mag verheugen. En dat liefde voor altijd is, ook voor iemand wie je moet missen. Het boekje is te koop op Leven na verlies.