Drie jaar geleden… de start van een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Ik zou ten volle gaan voor mijn bachelorsdiploma Logistiek. En in 2023 is het zover: ik behaal mijn diploma!
De kinderen - toen nog drie - waren al wat ouder (10, 9 en 7 jaar) en de gezondheid van mijn jongste dochter (geboren op 26 weken) was iets stabieler. Eindelijk, na 10 jaar ‘mama zijn’ te combineren met een fulltime job in de horeca, kon ik iets doen voor mezelf.
Mijn ‘verborgen’ ambities namen de bovenhand. Ik wilde meer zijn dan mama en echtgenote. En ik wilde een carrière. Ik wil mijn kinderen tonen dat alles kan, zolang je er maar ten volle voor gaat. Niet voor 90 %, maar echt 200 %.
De start
Via de VDAB vond ik een opleiding: 'Bedrijfsmanagement' met als afstudeerrichting 'Supply Chain Management'. Ik slaagde in de testen en moest nog een ‘vragenuurtje’ doorstaan. Vragen zoals 'kan jij het moederschap wel aan met drie kinderen?' werden keurig beantwoord. Want ik wou dit heel hard.
Na een weekje wachten kreeg ik het verlossende telefoontje dat ik me mocht inschrijven voor de driejarige opleiding. Nog niets bereikt, maar toch vol trots dat ik de eerste stap kon zetten. De eerste maanden van de opleiding gingen vlot. Zelfs de combinatie met de kinderen, het huishouden en mijn man (die kok is) was perfect vol te houden.
Oké, toegegeven: het was waarschijnlijk door corona en heel veel lessen die online te volgen waren. Zoals een echte ‘loedermoeder’ kan multitasken, deed ik dit (lees: was en strijk, laptop op tafel en les volgen en op tijd de kinderen van school halen en taxi mama spelen). Eens de kinderen in bed lagen, was het tijd om te studeren.
De verrassing
Eind december, kerstvakantie en blok. Ik maakte een ideaal studeer-huishouden-kids-schema werd op. Van 6 uur tot 8 uur studeren, overdag bezig zijn met de kinderen en het huishouden en ’s avonds na 21 uur weer studeren. Pittig schema, maar ik dacht 'het is maar voor 2 weken, we kunnen dit wel'.
Maar plots was er die misselijkheid en alles wat erbij hoort 24 uur per dag. Eerst had ik er geen erg in, maar na dag 3 begon ik toch even te tellen … Oh neen… het zou toch niet? Snel even een test en verrassing: twee streepjes!
Een paniekaanval was zacht uitgedrukt, die twee streepjes behoorden niet top mijn plan en de extreme misselijkheid nog minder. Talloze vragen gingen door mijn hoofd, maar vooral wat moest ik nu doen? De opleiding die ik doodgraag deed stoppen? De zwangerschap stoppen? Help, ik moet mijn man inlichten.
Complete chaos in mijn hoofd. Kalmte en rust was wat ik nodig had (en iets tegen die vreselijke misselijkheid), dus ik hield me aan mijn kerstvakantieplan. Ik deed mijn examens online van thuis uit met een emmer in de buurt. En ik was super trots toen ik mijn eerste rapport kreeg. Elk vak geslaagd. Het gaf me de nodige moed om door te gaan zowel op school als privé.
De baby was uitgerekend voor begin september, dus eigenlijk perfecte timing met het academiejaar. Nu zijn we bijna twee jaar later en terwijl ik dit schrijf, kijk ik met trots naar de zetel waar de drie oudsten zitten te ‘chillen’ en de jongste (nu 15 maanden) om hun aandacht zit te vragen. Naast me ligt mijn to-do-lijst met huishoudelijke taken en aan de andere kant mijn to-study-plan.
Aan de koelkast hangt weer - zoals elk jaar - mijn kerstvakantieplan (ook stiekem een aftelkalender :-)) en ik besef hoe ver ik al ben gekomen. Het eerste academiejaar was ik ongepland zwanger (met alle kwaaltjes), het tweede jaar met glans - en een baby die borstvoeding kreeg - doorstaan (en met helaas weer heel veel ziekenhuisopnames) en zit ik in mijn laatste jaar.
Einde in zicht
Nog vijf examens te gaan in januari 2023, daarna enkele maanden stage in een bedrijf waar ik me echt thuis voel en nog een bachelorproef schrijven. En dan hopelijk eind juni slagen en eindelijk mijn diploma in handen krijgen.
Het enige wat ik dan nog moet doen is eind september mijn proclamatie bijwonen, samen met mijn gezin. Soms voel ik mij de ‘slechtste mama van het jaar’ als ik echt nog wat taken moet maken en moet studeren, waardoor ik misschien een beetje tijd met hen mis. Maar als mijn kinderen zeggen dat ze ongelooflijk trots zijn op mij, dan weet ik dat alles het waard was en dan ben ik zo blij dat ik nooit opgegeven heb.
