Anja Peleman schreef er een boek over, waarin ze de lezer op een openhartige en kwetsbare manier meeneemt in elke stap van haar rouwproces. Via dagboekfragmenten, losse aantekeningen en woorden aan Magnus blikt ze terug op deze intense periode. Speciaal voor Mama Baas vind je hieronder de eerste pagina’s van haar boek.
Fragment uit ‘Alles is Anders’
22/10/2022
Lieve Magnus,
Acht maanden lang hebben wij afgeteld en uitgekeken naar jouw komst. We waren er echt helemaal klaar voor. Je kamer was geschilderd, het huis opgeruimd en alle mogelijke babyspullen uitgepluisd. Er is geen potje, kommetje, lepeltje, dekentje of doekje dat we niet hebben vastgehad of vergeleken. Alleen het allerbeste was goed genoeg voor jou.
Het was zo zalig om je tijdens de laatste maanden zoveel te voelen bewegen. Onze gynaecoloog zei het bij elk bezoek: ‘Jullie zoontje is duidelijk heel gelukkig in mama haar buik.’ En wij maar stralen als we dat hoorden. Ons hart klopte letterlijk van verlangen om jou binnenkort eindelijk te kunnen zien.
Helaas viel dat van jou, vlak voor de eindmeet, totaal onverwacht, helemaal stil. Geen vuiltje aan de lucht, geen alarmbel vooraf. Gewoon brute pech, zo wordt ons gezegd.
Sinds dat moment zijn zowat alle emoties de revue gepasseerd. Ongeloof, verslagenheid, woede en verdriet. Maar tussen al dat verdriet ook veel tranen van geluk. Vóóral tranen van geluk. Want het is absoluut waar wat ze zeggen: ‘niks mooier dan de geboorte van je eerste kind’. We waren op slag verliefd. Zelfs toen je besliste om meteen zowel je kleine als grote boodschap te doen op de schoot van papa. Jij maakt van ons mama en papa.
We kunnen niet trotser zijn.
Want lieve schat, wat ben je mooi! Zelfs de vroedvrouwen vielen in zwijm elke keer ze met jou de kamer in flaneerden.De kaaklijn en voeten van mama. De neus en lippen van papa. We hebben echt uren naar je gekeken. En we zijn er zeker van: je bent de meest gefotografeerde baby van de voorbije week.
Je naam was snel gekozen. Magnus. Ons grootste geluk. Als tweede naam kozen we Wilfried. De naam van de opa van mama. Waar je nu ook bent, we weten zeker dat je daar een goeie babysitter hebt. Samen met al die andere lieve mensen die er vandaag niet meer zijn.
De afgelopen twee weken waren absurd en onwezenlijk. Maar wat we nooit zullen vergeten, is onze ‘lazy Sunday’ vorig weekend. Je lag urenlang op de borst van mama en papa nadat we jou de dag ervoor zo fier als twee pauwen hadden voorgesteld aan onze familie en beste vrienden. Heerlijk.
We hebben zelfs gedanst, Magnus. Met de tranen in onze ogen. Midden in de nacht, de dag na je geboorte. Papa met een Gouden Carolus. Mama op Xanax. Je had ons moeten zien.
En nu staan we hier. Niet goed wetend hoe het nu verder moet. Maar we geloven dat het wel goed komt. Want we voelen heel duidelijk dat we hier niet alleen voor staan. De warmte en steun die we de afgelopen weken kregen van al die lieve, mooie mensen rondom ons doen ons ongelooflijk veel deugd en geven ons veel kracht.
Waarschijnlijk was jouw hart gewoon te groot voor deze wereld, lieve Magnus. En ook al ben je fysiek niet hier, weet dat je in gedachten altijd bij ons zal zijn. Want we nemen jou overal met ons mee. En we beloven jou dat we van elke dag een klein feestje zullen maken. Want jij bent erbij.
Slaap nu maar zacht, mooiste zoon. Schitter daar maar de sterren van de hemel.
We houden van jou.
Veel liefs,
Mama en papa
Het zijn de woorden die mijn partner Koen en ik schrijven aan onze zoon Magnus, om voor te lezen op zijn afscheid. Onvoorbereid komen we aan de meet. Een marathonloop van onmetelijk verdriet. Van ongeloof. Het wordt een lange en uitputtende tocht. Met veel hordes. Alles wat voordien zo gewoon leek, is nu een compleet ander leven. Er is een leven vóór, en een leven ná Magnus. Er is een Anja vóór en een Anja ná Magnus. Ik voelde al heel snel dat ik iets met ons verhaal wilde doen. Schrijven helpt. Alsof het een bondgenoot is doorheen de rauwe rouw en het oneindige verdriet. De eerste maanden na het afscheid van Magnus was mijn hoofd nog te diep in een soort waas gedompeld. Ik schreef woorden en zinnen neer, vaak onsamenhangend. Maar het moest eruit. Als een soort wervelwind die door mijn hoofd raasde. Wat ik voelde, wat ik dacht, wat er rondom en in me gebeurde. Het staat er allemaal.
Ik had nooit gedacht dat Koen en ik dit zouden meemaken. Afscheid nemen van een
doodgeboren kindje is wellicht een van de ergste dingen die je als mens kan meemaken. Je bent in verwachting van een levend kindje. Niet van de dood.
Maar ik weet wel dat het me de afgelopen tijd erg heeft geholpen om te weten dat we niet alleen zijn. Wat tegelijkertijd hartverscheurend is, want dat betekent dat er zoveel mensen meemaken wat wij nu meemaken. Maar het kan een steun zijn. Het is vanuit die overtuiging dat ik aan dit boek begonnen ben.
Uit Alles is anders van Anja Peleman (Pelckmans, 2025, nu verkrijgbar in de boekhandel)
