Het is halftwee ‘s nachts. Ik ben net thuis van een heerlijk feest. Je kent dat wel, zo eentje waar je al maanden naar hebt uitgekeken. En ondanks dat ik het einde van het feest niet heb gehaald, voel ik me bruisen van energie. Ik heb vrienden gezien, lekker gegeten, gezongen, gedanst en nog een halfuur zitten chit-chatten in de auto. Wat was dit een fijne avond, zo genoten. Mijn energiebalkje is weer vol.
Maar terwijl ik muisstil de trap oploop in de hoop zeker niemand van onze drie kapoenen wakker te maken, begint er zich een ander balkje te vullen: ik noem het even de twijfelbarometer.
Het is al laat…
Wat als ik nog drie keer de kleinste haar tut ‘moet’ teruggeven?
Wat als de middelste weer een spook in haar bed ontdekt?
En wat als de oudste weer voor dag en dauw op onze kamer staat omdat de vogeltjes fluiten?
Wat als ze alle drie weer om zes uur wakker zijn? Wat als ik heel de dag moe en daardoor slecht gehumeurd ben?
…
En hoewel mijn lieve man beloofde om de ochtendspits te doen, weet ik dat ik ondanks al z’n inspanningen wellicht toch vroeg wakker zal zijn. Was ik niet beter gewoon thuis gebleven?
En was ik niet beter op tijd gaan slapen?
…
Dat was vast beter voor onze meisjes…
Veel gedachten in mijn hoofd, maar na er even over na te denken … weet ik eigenlijk diep van binnen mijn antwoord: nee, dat niet, want het was het waard! En morgen zal ik ook wel ‘overleven’. Dan kan ik onze kinderen vertellen over hoe leuk m’n avond was en hen zo ook een voorbeeld meegeven. Ik kan hen laten zien dat het ook oké is af en toe iets voor jezelf te doen, zonder dat dat raakt aan je liefde voor anderen. En laat dat net waarden zijn die wij als ouder ook willen meegeven / tonen.
Stilaan voel ik me terug rustiger worden. Ik besef dat het ondertussen al twee uur is, en dat ik niet enkel met mezelf aan het praten ben maar ook nog mijn story aan het updaten ben. Bon, ik kan m.a.w. maar beter stoppen met instagrammen (iets wat ik onze kinderen ook zal moeten leren) en gaan slapen. Met wat geluk nog minstens 4 uur. En dat is prima.
Hoopvol kruip ik in bed: “Het zal me lukken om morgen geen mama brombeer te zijn (of daar ga ik toch enorm m’n best voor doen)."
