Je maakt dankbaar deel uit van een fijn bonusgezin; je partner heeft kinderen uit een vorige relatie. Je houdt van dit gezin. Toch knaagt er onderhuids iets. Je partner zijn/ haar kinderwens voelt als een afgerond hoofdstuk. Maar jouw biologisch klok tikt bijzonder hard en je hele ziel schreeuwt: ik wil zo graag ook “mijn kinderwens” vervullen!
Een hartverscheurend dilemma
Dit is ook in grote lijnen het verhaal van Alexandra (44, fictieve naam). Jarenlang was ze single, maar nu heeft ze tot haar grote geluk sinds drie jaar een duurzame relatie. Haar partner is gescheiden en vader van drie zonen van 13, 11 en 7.
Alexandra is een gedreven vrouw met een druk professioneel leven als architect/ teamleader in haar eigen bruisende architectenbureau. Maar haar kinderloosheid is - in tegenstelling tot wat velen denken - geen bewuste keuze. Integendeel, ze koestert al heel veel jaren een stille maar passionele kinderwens. Met haar pluszonen heeft ze een prima band. Maar dat neemt niet weg dat het verlangen om zwanger te worden intenser voelt dan ooit.
Voor haar partner hoeft een baby niet meer zo nodig. Hij voelt zich onderhand wel wat oud om zich opnieuw in een baby-avontuur te storten. Bovendien, is hun leuke gezin met hem, haar en de jongens niet prima zoals het nu is? Ondanks zijn weerstand is hij op een bepaald moment toch mee in het kinderwensverhaal gestapt. Louter omdat hij haar een eigen kind gunt. Maar nu zwanger worden niet meer evident blijkt, geeft hij opnieuw zijn grens aan: IVF- behandelingen, eiceldonatie … dat soort “gedoe” vindt hij praktisch te belastend in hun drukke leven en gevoelsmatig een brug te ver.
Bij Alexandra slaat de twijfel nu compleet toe. Het voelt als een hartverscheurend dilemma. Kiest ze voor haar partner en haar mooie bonusgezin of kiest ze voor haar kinderwens, alléén? Zal haar verlangen wel slijten of zal er altijd lading en gemis op blijven zitten? Haar grootste angst spookt continue door haar hoofd: wat ik ook kies, zal ik er later geen spijt van hebben?
De verschillende wensen binnen je kinderwens
Als kinderwenscoach die zich specifiek richt op gedreven 40+ vrouwen is dit één voorbeeld van het type verhaal dat ik vaak tegenkom bij mijn klanten. ‘Waarom kan ik niet zonder meer gelukkig zijn met mijn bonusgezin? Ik houd ook echt wel van mijn pluskinderen!’, vertellen ze dan, bijna verontschuldigend.
Als eiceldonatie in the picture komt om nog zwanger te worden hoor ik ook: ‘Als een kind niet mijn genen zal hebben, niet de genen van mijn partner en mij samen, dan is er misschien zelfs niet zoveel verschil met pluskinderen? Of toch wel? Waarom vind ik dit toch zo moeilijk?’
Een kinderwens is een hele set van verschillende wensen. Een aantal van die wensen krijg je inderdaad vervuld via je pluskinderen: zorgen / moederen (weliswaar gedeeld meestal), een unieke band opbouwen, leven in huis, dingen aanleren, waarden en visies doorgeven, een gezin vormen …
Andere deelwensen vervul je - hoe je het ook draait of keert - niet via het plusmoederschap: de belevenis van het zwanger zijn, borstvoeding geven, voltijds zorgen, “het gevoel dat een kind echt iets van mezelf is” … Ook het maatschappelijk aspect van een kinderwens (er sociaal bij horen) is verschillend: moeder of plusmoeder zijn, het wordt maatschappelijk toch anders gezien.
Het is dus verhelderend om goed te onderzoeken welke unieke set van wensen er in jouw kinderwens zitten.
Evenwicht tussen geven en nemen
‘Mijn bonusgezin, met mijn pluskinderen, heb ik al, dat is een zekerheid. Dat voelt veilig. Ik ben ook als de dood om de band met die kinderen kwijt te spelen. Een eigen kind, dat is momenteel daarentegen onzeker of ik het wel zal mogen ontvangen, zeker op mijn leeftijd,’ klinkt het soms ook.
Vraag is dan: hoe zeker / veilig is je relatie met je partner, die de basis is voor dit bonusgezin, op langere termijn? In een harmonieuze relatie moeten beide partners het gevoel hebben dat er een evenwicht is tussen wat ze geven en wat ze nemen. Als jij je kinderwens opoffert, dan is dat iets heel groots dat jij gééft. Wat heeft je partner je naar je gevoel terug te géven opdat er terug evenwicht is, opdat hij niet bij jou “in schuld” staat? Wat heb jij nodig? Hoe ga jij terugkijken op je keuze binnen pakweg vijf jaar?
Is deze struggle herkenbaar voor jou of voor iemand in je omgeving? Meer info lees je hier.
Viki Peeters is kinderwenscoach. Ze loopt met 40+ vrouwen mee in hun beslissings- en vervolgproces over eicel- en/of spermadonatie ...
