Als je ouders allebei de diagnose kanker krijgen …

Toen mijn oudste zoon twee jaar en mijn middelste zoon 8 maanden was, vernamen we dat mijn moeder borstkanker had. Het voelde alsof de grond wegzakte onder mijn voeten. Mijn moeder, mijn grootste zekerheid in mijn leven, de vrouw aan wie ik raad vraag, die ik op handen draag, had ernstige gezondheidsproblemen. De kanker was tijdig vastgesteld en kon behandeld worden. Hier trokken we ons aan op. Het zouden zware maanden worden, maar we hadden moed en hoop.

Tijdens deze periode had mijn vader ook enkele klachten, die nader onderzocht moesten worden. Een zestal weken na de diagnose van mijn moeder, volgde ook zijn diagnose: prostaatkanker. Helaas werden er bij hem uitzaaiingen vastgesteld en waren de perspectieven op genezing minder rooskleurig. Mijn papa, de houvast in ons gezin, de lijm die de hele familie samenhoudt, zijn leven is in gevaar. Het zouden geen zware maanden, maar zware jaren worden.

Ik werd overspoeld door een golf van verdriet en onzekerheid. Plots komt de sterfelijkheid van mijn ouders, die ik als relatief jong beschouw, heel dicht bij. Op dat moment was ik 27 jaar. We zaten in de drukste periode van ons leven: voltijds werken, verbouwen, zwanger zijn en jonge kinderen hebben. Alles kwam samen, maar dat waren tenminste positieve dingen. Het was druk maar we leefden onze droom. De kankerdiagnoses hingen echter als een grote donkere wolk boven onze gezinsdrukte. Ik had niet gedacht op deze leeftijd al ouders te hebben met ernstige gezondheidsproblemen.

Alles wordt anders zodra een kankerdiagnose valt, zeker als het twee kankerdiagnoses zijn. Een kankertraject doormaken als patiënt of naaste van een patiënt is emotioneel zwaar. Ook al is er hoop op genezing, er gaan zeer moeilijke maanden aan vooraf. We wilden klaarstaan voor mijn ouders, hen helpen en ondersteunen maar tegelijkertijd waren we zelf aan het verdrinken in de drukte van ons werk- en gezinsleven.

Soms was er boosheid want mijn ouders hebben heel hun leven hard gewerkt en net nu ze het werk gingen afbouwen om meer te genieten, valt deze diagnose. Soms waren er frustraties want zij wilden ons helpen, maar werden verhinderd door hun ziek zijn. Wij wilden hen helpen, maar werden verhinderd door onze gezinsdrukte waarin we zelf nog een evenwicht zochten met inmiddels drie jonge kinderen. Soms was er angst om mijn moeder, vader of allebei te verliezen. Meestal waren er echter mooie momenten. Momenten waarop we samen waren en heel bewust genoten van elkaars gezelschap en dankbaar waren voor de kleine momenten die we samen nog kunnen delen.

Inmiddels zijn we twee jaar verder na beide kankerdiagnoses. Mijn moeder is hersteld van de behandelingen. Zij wordt nog nauwgezet opgevolgd zodat de kanker zeker niet terugkeert. Maar er is hoop op een volledig herstel. Mijn vader is echter ongeneeslijk ziek. Hij krijgt nog steeds chemotherapie. Deze behandeling houdt hem in leven, voor hoe lang nog weten we niet. Als ik denk dat mijn ouders mijn kinderen misschien niet gaan zien opgroeien, breekt mijn hart. Ik wil dat zij heel bewust en actief deel uitmaken van het leven van hun kleinkinderen. Ik wil dat mijn kinderen mooie herinneringen hebben aan hun grootouders zoals ik aan de mijne.

Kanker maakt deel uit van ons gezinsleven, soms lijkt het naar de achtergrond te gaan, maar het is steeds aanwezig. We zijn twee jaar na een dubbele kankerdiagnose. We zijn als familie hechter als ooit. Ik hoop dat mijn kinderen en ouders nog lang in elkaars leven mogen zijn.

Aan al de ouders waarbij hun kinderen en ouders niet of te kort hebben kunnen kennismaken: ik hoop dat jullie veel troost halen uit het delen van jullie herinneringen <3

Aan mijn zussen en broer Sarah, Ruben en Rebecca: ik ben meer dan ooit blij dat we elkaar hebben.