Hey mama, ik zie jou. Ik zie je zitten in de auto, die enkele minuutjes me-time eraf pitsen voor de avondrush begint. Ik zie jou, wanneer je je achterbank snel leegmaakt voor de kindjes, terwijl ik exact hetzelfde doe. Ik zie de zucht van vermoeidheid, die meteen plaatsmaakt voor een alles verbergende glimlach wanneer je kind jouw blik vangt.
Ik zie de tranen die in je ogen opwellen, wanneer je je kind opnieuw in de armen sluit. En ik zie je lopen met je kind in een compleet niet matchende outfit, die je onder invloed van een ochtend driftbui dan toch hebt aangetrokken.
Laten we eerlijk zijn, het is niet altijd even gemakkelijk. Wij mama’s zijn moe. We moeten werken, voor de kinderen zorgen, het huishouden recht houden, een gezond lichaam behouden, een partner gelukkig houden en, als we geluk hebben, zelf nog een sociaal leven hebben.
Wat wij doen is normaal, is wat er wordt verwacht. Wat een papa doet, dat wordt bejubeld, er wordt voor geapplaudisseerd en ze krijgen er net geen staande ovatie voor.
En uiteraard doen we dit met volle overtuiging en maakt de verpletterende, allesoverheersende liefde het telkens goed. Onze batterijen zijn leeg, maar onze harten vol.
Hey mama, ik hoor jou vol schaamte toegeven dat je dit weekend geen uitstapjes hebt gemaakt of geen speciale activiteiten hebt verzonnen voor de kinderen. Je hebt echter het achterstallige huishouden ingehaald, terwijl de kinderen met een koek en een sapje voor Paw Patrol zaten.
Ik hoor jou denken dat je geen tijd en energie had om zelf organische, vegan cupcakes te maken en te versieren met de kinderen. En dat je geen tijd en energie had om met hen naar een interactief museum te gaan in het weekend ter stimulatie van hun culturele ontwikkeling.
