De dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort

Mama zijn is het ene moment gewichtsloos drijven, om maar een paar minuten later bijna te verdrinken.

Het is me omdraaien als ik voor de duizendste keer word geroepen, om dan verrast te worden met een liefdesverklaring in plaats van alweer een eis of vraag zoals ik had verwacht.

Het zijn tranen en driftbuien, het is fungeren als veilige haven en ons volledig aan elkaar overgeven. Aanbeden worden. 

Het is heel hard nodig zijn. Op lastige dagen kan het verstikkend aanvoelen, hóe hard ik nodig ben. Maar op andere momenten loopt mijn hart ervan over, als dat kleine handje de mijne zoekt. 

Het zijn woordjes die zinnen worden voordat ik het goed en wel besef.

Het is de minuten aftellen totdat het bedtijd is, om daarna met een krop in de keel te staan kijken naar die slapende lijfjes en me af te vragen of ik aanwezig genoeg was, of ze wel weten hoe geliefd ze zijn.

De dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort.

Voor altijd een mama. Voor altijd met de geur van iemand anders om me heen. Voor altijd verliefd.

Voortdurend onderbroken worden tijdens mijn werk, in mijn gedachten en mijn gesprekken.

Het is hun kleine hartjes vasthouden, hun gevoelens dragen.

Het zijn overvolle openbare toiletten, vuile ramen, chaos, rommel en kruimels zonder einde.

Het is onvoorwaardelijke liefde, onstuitbaar enthousiasme en een fantasie die zo puur is dat ze me tot tranen toe ontroert.

Het zijn duizenden vragen, wat soms doodvermoeiend is. En het zijn hilarische uitspraken waarvan ik de slappe lach krijg. 

Het is hopen dat ik vandaag genoeg doe, zodat ze ooit de wereld aankunnen zonder mij.

Het is voelen, tot in het diepste van mijn ziel.

De dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort.

Het is hen in mijn armen in slaap laten vallen. Het gevoel van hun hartslag. Elke centimeter van hun gezichtje bestuderen.

Het is hen overlaten aan de zorgen van iemand anders met een zucht van verlichting, en daarna staan popelen om hen terug op te pikken terwijl ze met veel enthousiasme uitroepen dat hun allerliefste mama daar is.

Het is de belangrijkste persoon in de kamer zijn voor hen. Het is de manier waarop ze naar me kijken.

Het is heel even terug willen naar mijn oude leventje wanneer ik buiten adem ben, maar tegelijk weten dat ik dit leven nooit of te nimmer zou willen inwisselen, nog voor geen seconde, omdat zij mijn adem zíjn.

Het is erin groeien, het is samen groeien.

Het zijn lange dagen, korte jaren en een miljoen momenten waarop de wereld stilstaat daar tussen in. Momenten waarvan ik hoop dat ik ze voor eeuwig zal onthouden en meedragen.

Het is allesomvattend. En het gaat in een vingerknip voorbij.

Het moederschap is niet het ene of het andere. Het is een combinatie van beide. Het is ALLES.

Maar nu, nu mag ik ze vasthouden.

Ik mag van hen houden, hen liefhebben.

Nu krijg ik alle facetten.

En die omarm ik, met heel mijn hart.

Tijdens lange dagen, en korte jaren.

Vrij naar Mother.ly