Woensdag, 15u30.De dag begon fijn en je ging enthousiast naar je klas. Na de middag ben je moe, maar ik wijt dit aan de vele veranderingen in je jonge leventje. Je bent dan ook nog maar net gestart op school. Maar voor ik het besef, ben je hangerig, huilerig en steekt de koorts op. Zo kan je morgen niet naar school.
Papa werkt deze week in het buitenland. Oma is op vakantie in het buitenland. Andere oma en opa wonen in het buitenland. Ik voel me wat alleen. Ik kan niet anders dan morgen met jou thuisblijven. Je hebt me tenslotte nodig, ik ben je mama.
Helaas bezorgt dit veel last minute werk voor mijn collega’s. Ik voel me schuldig.
Vorig jaar waren we in Afrika, op bezoek bij oma en opa. We waren er niet lang, maar wat voelde ik de “village” daar. Het opende mijn ogen en deed vragen bij me rijzen over de manier waarop onze maatschappij werkt. Iedereen werkt, maar niets werkt.
Kinderen zitten in overvolle crèches, daarna in overvolle scholen. Als ze al geluk hebben een plekje te bemachtigen, natuurlijk. Ouders hebben vaak geen andere keuze dan beiden te werken, kwestie van financiële zekerheid te hebben.
Grootouders werken zelf ook nog, en moeten dit steeds langer doen. Zij kunnen ons niet altijd helpen, en als wij hen later moeten helpen omdat ze zwakker worden, lukt het ons ook niet. Rusthuis dan maar.
2024. Onze tijd en wereld waarin álles zo bereikbaar is – slechts een klik van ons verwijderd – en waarin we altijd digitaal verbonden zijn met elkaar, maar waarin we ook allemaal samen alleen zijn.
Liefste schatje, laten we beginnen bij het begin: zorgen dat jij kan genezen. En daarna zien we wat wij later anders kunnen doen, voor jullie. Opdat jullie deze zorgen niet hoeven te hebben.
Want in onze tijd, waarin de wereld een dorp is, zou een village hebben de wereld betekenen.
