Een gescheiden mama van drie kindjes en een sterrenkindje, mag die gelukkig zijn?

Terwijl wij dachten dat het verhaal geschreven was, bleek het nog steeds door te gaan. 

Door de nieuwe werelden te zien, door onszelf te zien, weer los van elkaar, begonnen we ook elkaar weer te zien.  We vonden terug wat we ooit gevonden hadden: dezelfde waarden, dezelfde inhoud. We stuurden onze avonturen met onze kinderen naar elkaar door en zagen telkens weer wat we ooit gevonden hadden. 

De liefde voor verhaal, de liefde voor boeken, de liefde voor taal, de liefde voor mensen, de liefde voor liefde, gul zijn, eenvoudig zijn, blij zijn, positief zijn, vol energie zijn ... We zagen het terug in elkaars avonturen met onze kinderen. We leerden de ander, maar ook onszelf beter kennen. 

De stap van de scheiding heeft ons veel bijgebracht. Het heeft ons nog bewuster gemaakt van hoe klein en hoe groot geluk kan zijn.

Ondertussen groeien we verder, met onze drie wonderlijke kinderen tussen ons in. Allebei staan we nog elke dag, misschien meer dan vroeger, versteld, van wie ze zijn. We delen onze aparte avonturen en we beleven samen avonturen, zoals spelletjesavonden, verjaardagen, uitstapjes. We geven elkaar geschenkjes met verjaardagen en kerst. 

We waarderen elkaar. Misschien zelfs nog meer sinds de scheiding. Omdat we nu ook weten dat we ook gescheiden van elkaar zo goed voor elkaar kunnen zijn. Onze kinderen groeien op in heel veel liefde. Ze hebben een lieve kleine wereld om zich heen. 

Op sociale media zien mensen deze avonturen. Niet om te pronken met ons geluk, wel omdat we dankbaar zijn voor ons geluk. Onze situatie is niet standaard, het gemis is ook ons deel. Ik ben dankbaar voor elke dag die er is. Ik leg die momenten vast, als kostbare diamanten, omdat ik weet hoe fragiel geluk kan zijn. 

Acht jaar geleden verloor ik een klein meisje. Ze zorgde bij mij voor een lawine aan gevoel. Dat kleine meisje zette mijn leven op zijn kop. Het was de enige manier die ze gekregen heeft, mijn kleine Clara. Een verdriet, een gemis, dat velen elke keer weer lijken te vergeten ...

Mijn lach, mijn lieve kleine wereld betekent niet dat ze er niet is. Ze is er deel van, zij maakte hem zo bijzonder. Een stukje van je hart verliezen, dat went niet. Haar deel laten uitmaken van een lieve kleine wereld waarin elk gevoel een prachtige plek krijgt, is mijn wereld. 

Het is soms vreemd dat wanneer je positief met verdriet omgaat en haar een plek geeft in je leven, mensen dit verdriet niet meer als verdriet zien. 'Ze zien je sterkte, je successen ...Maar je laat hen nooit zien nooit hoe moeilijk je het hebt.'

Is dat zo? Zien mensen dat niet in mijn berichten? Zien ze niet hoe Clara nog steeds aanwezig is? Zien ze dan niet hoe hard ik me vastklamp aan die lieve kleine wereld omdat ik zo bang ben om opnieuw die pijn te voelen? Moet ik in elk bericht onderstrepen hoeveel pijn ik heb? Moet ik elke dag tranen tonen vooraleer mensen het zullen kunnen zien?

Ik ben niet oneindig sterk of dapper, maar heel kwetsbaar en gevoelig. En zo op zoek naar een lieve kleine wereld waarin ik, net zoals mijn kinderen, graag word gezien, zoals ik ben. ♥️

Mag een alleenstaande mama van drie kinderen en een sterrenkindje, ook eens gewoon dankbaar zijn voor haar lieve kleine wereld, omdat ze weet dat het niet zo vanzelfsprekend is? ♥️