Een vrouw, een modern sprookje

Er was eens een vrouw die altijd super chill deed omdat haar lief dat zo leuk vond. En er was ook eens een vrouw die ’s ochtends altijd rustig bleef als ze voor 7u. al een was had ingestoken, de eet- en speelrestanten van de avond ervoor had weggewerkt en opgeruimd, de tafel had gedekt, de brooddoos had gemaakt en de rest van het gezin pas om 7.30u. ging wekken en dan nog de kindjes klaarmaakte en zo zichzelf nog amper kon wassen en dan ook nog eens rustig bleef als haar lief toch nog tegen haar zei van rustig te blijven. Crazy. 

Er was tegelijkertijd eens een vrouw die ’s morgens nooit iets moest doen. Man, dat was nogal eens een vrouw. En weet je, er was eens een vrouw die nooit moe was, en die altijd lief deed, want ja, snauwen, dat doen alleen van die vrouwen die wél moe durven zijn en die hun geduld dan al eens verliezen en die vinden dat ze al zoveel moeten. 

O ja, er was eens een vrouw die de volle wasmanden niet moest wegleggen, laat staan ze vullen met geplooide of gestreken was. Er was eens een vrouw die geen last had van afwasblues of waskotmelancholie en die tevens geen properaanrechtvoorvechter was. Er was eens een vrouw met een leeg hoofd, niet leeghoofdig nee nee, maar gewoon, een niet-gevuld, niet-bezoedeld-door-gepieker-hoofd. 

Da’s zoals er eens een vrouw was die door dat leeg hoofd ook gewoon in de zetel kon ploffen en zich van niets in huis meer kon aantrekken en op die manier haar lief ook nog eens gelukkig maakte. Zo was er ook eens een vrouw die niet dacht aan inschrijvingsgeld voor de dansles, aan doktersafspraken en tandartsbezoekjes, of aan tandenpoetsen voor het slapengaan, noch aan luizenkamsessies, nagels knippen en oortjes kuisen. 

Er was eens een vrouw die nooit initiatief nam om de kinderen in bad te steken, stel je voor. Bij die vrouw zegt de man dan dingen als “zeg, de kinderen moeten dringend in bad” en dat is dan ineens ook hun voorspel want hoe zou je zelf zijn.

Geloof mij, er was zelfs eens een vrouw die altijd zin had! Die nooit te veel aan haar hoofd had en die nooit last had van haar hormonale huishouding of dito anticonceptie. Er was eens een vrouw die zich nooit nog zorgen maakte om haar verander(en)d lichaam na twee zwangerschappen, littekens boven- en onderaan, een spiraal en de mogelijke risico’s van een (al dan niet) tijdelijke verslonsing. Er was eens een vrouw die hoer en madonna tegelijkertijd was, jongens, die ging nogal een gang.

Liever de verkorte versie van dit moderne sprookje? Oké dan, want er was ook eens een vrouw die heel graag wilde schrijven, maar steeds weer opgeslorpt geraakte door alledaagse besognes (en een béétje PMS).

Komt-ie dan: Er was eens een man die altijd en overal evenveel deed als een vrouw.

En ze leefden nog lang en comfortabel ongelukkig!*

(Die laatste twee woorden komen uit een geweldig gedicht van Anton Korteweg, getiteld ‘Tijdig’. Jammer genoeg dus niet zelf gevonden. Ik zal het gedichtje hieronder nog even meegeven.)

Tijdig

Je huis is vol schatten en op stand.
Een kamer voor jezelf. Rustige straat.
Een tuin. CD. PC. Twee lapjeskatten.
Een mooie baan. Kinderen: goed verstand.
Aardige vrouw. Zo kun je nog wel doorgaan.
Zelfs met je ouders heb je nog een band.

Tijdig, omstreeks je vijfendertigste,
heb je je valse ideaalstelling herkend.
Nu, tien jaar later, kun je melden dat
je comfortabel ongelukkig bent.
——————————-
uit: ‘Stand van zaken’, 1991. 

Deze tekst verscheen eerder op Ministerie van Hysterie.