Het moederschap hoeft geen lijdensweg te zijn

Dide kreeg er tranen van in haar stem – en ik ook, als ik eerlijk ben. Want waar zijn we mee bezig? Sinds wanneer is “volhouden ten koste van alles” een medaille waard? Sinds wanneer is moederliefde gelijk aan lijden en jezelf volledig wegcijferen?

Het moet precies altijd moeilijk zijn?

Hetzelfde hoorde ik even later in de podcast over bevallingen in Nederland. Slechts 20% van de bevallingen gebeurt met een ruggenprik. En wat zeggen sommige vroedvrouwen daarover? “Toch jammer.” Alsof pijn nu eenmaal bij moederschap hoort. Alsof je pas écht moeder bent als je die pijn tot in je vezels hebt doorstaan.

Ik voel daar zoveel weerstand tegen. Want ja, het moederschap ís pittig. Maar waarom leggen we er zelf en als maatschappij nog een laag extra lijden bovenop? Waarom blijft de ondertoon: “Het moet moeilijk zijn, anders doe je het niet goed genoeg”?

Luisteren naar jezelf, écht luisteren

Wat me stoort, is dat we zogezegd moeten “vertrouwen op ons lichaam”, maar dat vaak betekent: “doe het op de manier die als de juiste wordt gezien.” Terwijl vertrouwen op je lichaam óók kan betekenen: erkennen dat het niet gaat. Dat je grenzen hebt. Dat je een keuze maakt die jóu en je kindje ten goede komt – ook al wijkt dat af van het ideaalbeeld.

Borstvoeding is mooi, maar alleen als het werkt voor jou én je baby. Een bevalling zonder pijnstilling kan krachtig zijn, maar enkel als dat jouw wens is, niet omdat iemand anders vindt dat het zo hoort.

Het moederschap hoeft écht niet standaard gelijk te staan aan martelaarschap.