Mama is moe

Mama is moe, omdat we nu elke dag drie maaltijden voor jullie moeten voorzien. Want jij eet nu niet meer op school en je kleine broer eet niet meer bij de onthaalmoeder. Dus krijgen jullie vanavond, net zoals gisteren, fishsticks met spinazie en patatbollekes. Allemaal uit de diepvriezer. En dat is ok.

Mama is moe, door jouw continue woordenstroom en die oneindig vele waarom-vragen die je stelt, de hele dag door.  Dus vandaag mag jij wat extra tv kijken, zodat je eventjes stopt met praten. En dat is ok.

Mama is moe, omdat ik jou en je kleine broer verschillende keren op een dag uit elkaar moet halen. Omdat jij (door je autisme) het niet goed verdraagt wanneer je broer je aanraakt. Dus mag jij boven op zolder gaan spelen bij papa. En blijft je kleine broer in de living bij mij. En dat is ok.

Mama is moe, door al die opdrachtjes, knutselideeën, tekeningen, spelletjes,… die nu overal op social media verschijnen om de kinderen mee bezig te houden.  Dus negeren wij deze week even al die nieuwe impulsen. En speel jij, net zoals gisteren en eergisteren, weer met de play doh. Want dat doe je graag. En dat is ok.

Mama is moe, van het zorgen. De hele dag, elke dag. En elke nacht. Want jij wil niet op je eigen kamer slapen dus je slaapt nog tussen ons in. En je kleine broer vraagt nog drie keer per nacht drinken.  Dus val ik op het einde van de dag, wanneer jullie allebei in bed liggen, neer in de zetel. Voor een of ander hersenloos programma. En dat is ok.

Mama is moe, omdat ik jouw rigide denkpatroon (waar je natuurlijk niets aan kan doen) vaak echt niet kan volgen. Waardoor je vaker dan me lief is ontroostbaar op de grond ligt te huilen. Dus geef ik wat vaker toe. Ik doe vaker wat je me vraagt of zegt. Zo gaan de pinguïns terug weg uit het poppenhuis, omdat ze daar volgens jou niet horen. En natuurlijk mag je tijdens het eten weer op mijn schoot zitten. En dat is ok.

Ik ben moe.
Dus ik laat alles wat meer los en probeer wat minder streng te zijn voor mezelf. En dat is ok.

Isabel