Ik ben leeg! Of nee, mijn potje is vol! En dus wil ik een week op vakantie … ALLEEN, zonder kinderen! Of ik wil m’n kinderen even een uur plat knuffelen, dat ook wel … Nu ja, het is zo’n week …
Ik ontplof bij kleinigheidjes, begin te roepen en te dreigen (met straffen die ik toch niet geef, want ik voel me binnen de twee minuten zo schuldig). En het gekke, op het moment dat “het kleine dingetje” zich voordoet, lijkt het iets vreselijks. Achteraf gezien was het maar een akkefietje.
Mijn kinderen, 2,5 jaar en 5 jaar, waren de afgelopen week de monstertjes die onder m’n nagels kruipen … Of waren het nu weer de spreekwoordelijke behangrollen die ik moet boven toveren?!
De tweejarige wil alles zelf doen, roept om haar gelijk te halen (ja, ik weet het, mijn fout, dat roepen. De appel en de boom hé!) en huilt dramatisch als ze haar zinnetje niet krijgt. De vijfjarige kiest standaard optie 3 als ik twee opties geef, daagt me uit door toch nog een keer dat woordje te zeggen dat ik niet nog een keer wilde horen EN hij haat zijn kleine zus. Nu ja haten, da ’s misschien nog wat zwak uitgedrukt. Ze slaan elkaar, houden onuitputtelijke welles-nietes discussies (jaja met heel veel geroep!) en … oh ja, duwen of krabben kan er ook nog wel bij.
Vooral naar de oudste toe verlies ik m’n geduld, vaak wat overdreven en met de nodige preken en benoemingen aan zijn adres. Dan voel ik me een slechte (of de slechtste) mama, ben ik bang dat ik zijn zelfvertrouwen voor de rest van z’n leven heb laten kelderen en ben ik ervan overtuigd dat er iets grondigs mis moet zijn met hem of met mij of met het universum of zo …
Ik mis in dit soort weken DE handleiding! Zo eentje waarin elk mogelijk voorval beschreven staat, met de pedagogisch en gevoelsmatig perfecte manier van reageren er bij. Ja! Exact dat! Maar, blijkbaar bestaat dat niet en blijkbaar mogen we niet te streng zijn. Voor onszelf niet en ook niet voor onze kinderen. Maar ik ben zo’n piekermama.
Ik denk nu nog aan een voorvalletje van toen het kind van 5 nog geen drie maanden oud was. Dat ik tegen hem riep (ja i know! Ik heb mezelf al zo’n 18.000 keer beschoten hiervoor hoor) omdat hij niet wou stoppen met huilen. Nu ja, kijk, dat was vast de ommekeer. Daarom is hij nu soms meer dan een handje vol. En bij die jongste van 2 heb ik ook vast veel fout gedaan, waardoor ze me nu en dan eens grondig test op geduld en uithoudingsvermogen.
Maar het is wat het is. Het zijn de kinderen waarvoor wij bewust en weldoordacht kozen en wat ben ik blij met die keuze (laat me dat wel even duidelijk stellen!). Ze zijn welgemanierd (op een ander), houden zielsveel van ons (dat merken we aan alle knuffels en kusjes en huwelijksaanzoeken), hebben zalig grappige karaktertjes (er is wel nog wat werk aan de mopjes), weten me heel vaak te ontroeren (papa heeft goed gekozen met jou als mama) etc.
Het is nooit allemaal alleen maar happy flappy of kommer en kwel. ’t Is een mooie mix! Maar soms is het niet allemaal in evenwicht en val ik eens van de balk. Volgende week hoop ik op een succesvolle flikflak!
