Is het zo raar dat ik er soms eens tussenuit wil, zonder de kindjes?
Ik ben plots mama geworden, en ben heel fier om mama te mogen zijn en mij mama te mogen noemen. Ik ben ook elke dag van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat bezig met mijn geweldig zoontje.
Ik zoek steun bij mijn vriendinnen
Aangezien mijn man heel vaak werkt en lange uren draait, besef ik meer en meer dat ik een beetje op mijn vriendinnen leun en dat ik steun zoek bij hen, vooral in het weekend. Dat lukte allemaal heel goed, tot ze allemaal zelf mama zijn geworden .. Plots lijk ik een hele andere moeder te zijn dan al mijn vriendinnen.
Zij zijn de hele dag aan het spelen met hun kindje, zetten de hele dag foto's en filmpjes op Facebook, instagram, etc. De gesprekken gaan enkel nog over hun kindjes. En ik denk altijd ' Hey, kunnen we nog eens iets gaan drinken? Gewoon vrouwen onder elkaar?' Waarop ik meteen het antwoord krijg ‘Sorry, wij zijn liever bij ons kindje en zijn nu volledig gericht op ons gezin'
Ben ik anders als mama?
Telkens als ik dat hoor moet ik toch slikken.... Want ik zie mijn man en zoontje ook doodgraag en zou hen nooit ofte nimmer willen missen. Maar ben ik dan een andere mama, omdat ik soms nog geniet van mijn vrijheid?
Ik wil soms heel lief kunnen zeggen dat het oké is om er even tussenuit te gaan en om je kindje te lossen. Maar dan denk ik 'laat maar, ze genieten ervan'.
Als ik dan kijk naar mijn zoontje, dan voel ik die warmte ook. Maar tegelijk wringt het, en zou ik graag even voor mezelf willen opkomen…
