Ik heb vaak het gevoel dat je het als mama moeilijk moét hebben
Ik hou van de drukte, ik hou van de rommel, ik hou van de onderbroken nachten, ik hou van de chaotische eet-, was- en slaapmomenten. Soms wordt het als gek gezien als ik zeg dat ik het niet erg vind als mijn tweejarige dochter af en toe ’s nachts nog bij ons komt liggen, dat ik daar zelfs nog van kan genieten.
Dat ik mijn kinderen helemaal niet graag weg doe en ze het liefst van al elke minuut van de dag bij mij zou hebben.
En ho maar als ik laat vallen dat ik graag nog een vierde kind zou willen.
Ook achter mijn opvoeding sta ik voor de volle 100%. Ik durf bijna van mezelf wel zeggen dat ik het niet slecht doe met mijn kinderen. Maar vaak doe ik me voor alsof ik het allemaal niet zeker weet en bij elke opvoedkundige stap aan het twijfelen ben, gewoon om niet als arrogant over te komen en om mee te kunnen praten met de andere mama’s.
Waarom wordt er altijd van uit gegaan dat een mama het moeilijk heeft?
Soms vind ik het moeilijk om dat allemaal te uiten en doe ik maar mee met klagen over de onderbroken nachten of de ‘dat ze maar snel naar school kan’ tirade, maar diep vanbinnen ... zou ik ze alle drie in een doosje willen steken en nooit meer afgeven. Dag en nacht ...
