Ik vier de eerste keren van mijn kind – maar ik rouw ook om de laatste keren

Talloze eerste keren

Ondertussen hebben we talloze eerste keren gevierd. De eerste keer dat je omrolde. De eerste keer dat je zelf kon zitten. Je eerste tandje. Je eerste papje. Je eerste keer kruipen. Je eerste stapjes. Je eerste keer lopen. Je eerste keer op het potje.

Het is pas onlangs dat ik besefte dat al die eerste keren heel vaak gevolgd worden door laatste keren. En ik wil geen laatste keren meer missen … Maar de realiteit is dat niemand weet wanneer het de laatste keer is dat we iets doen samen. Die laatste keren missen is pijnlijk onvermijdelijk.

Jouw eerste keer kruipen hield ook in dat je niet meer zo vaak wou vastgehouden worden als daarvoor. De nieuwsgierige jij, met je drang naar vrijheid, wou op ontdekking – op topsnelheid moet ik daaraan toevoegen.

Ik herinner me die eerste moeilijke maanden waarbij ik je vasthield, je wiegde en je in een draagdoek hield – die herinneringen zijn vaak wazig, door alle keren dat ik mezelf van uitputting in slaap huilde. Je toen vasthouden gebeurde vanuit een oneindige diepe liefde, maar ook vanuit een overlevingsstrategie en noodzaak. Ik kon je niet neerleggen – zelfs niet voor een minuutje – zonder dat je begon te krijsen. Ik kon geen pauze nemen. Ik snakte naar een paar minuten voor mezelf.

Zonder het te beseffen de laatste keer

En plots, zonder dat ik het besefte, was het op een dag de laatste keer dat ik je droeg in de draagdoek. Was het de laatste keer dat ik je wiegde tot je ophield met huilen. De laatste keer dat ik je troostte toen we allebei zo kwetsbaar waren.

Misschien had ik er harder van genoten als ik geweten had dat het de laatste keer was dat je in de draagdoek zat, ook al had ik maar een uurtje geslapen die nacht ervoor. Als ik had geweten dat het de laatste keer was, dan had ik die zoete geur van je haartjes met heel mijn lijf opgesnoven en had ik je wat langer geknuffeld.

Maar … we kunnen die laatste keren niet voorspellen.

De paradox van die mijlpalen

Je bent niet mijn eerste baby, je bent mijn laatste. Ik wil die heerlijke momentjes zo lang mogelijk kunnen vasthouden. De tranen prikken in mijn ogen als ik de paradox van die mijlpalen ervaar. Jouw groeiende onafhankelijkheid zorgt voor de vrijheid waar ik zo wanhopig naar verlangd heb – maar tegelijk laat het me achter met een leegte, omdat jij me elke dag minder nodig hebt.

Ondertussen draag je geen luiers meer. Had ik het geweten toen ik je laatste luier aandeed, dan had ik het wat langzamer gedaan. Dan had ik erbij stil gestaan, en had ik ervan genoten hoe je me altijd probeerde te helpen wanneer ik je verschoonde (ook al lag je intussen te stampen met je beentjes). Maar het enige waar ik nu aan kan denken, is dat je geen baby meer bent. Je bent een kleine jongen, en de tijd gaat te snel.