Gisteren hoorde ik mezelf weer “voorzichtig!” roepen voordat mijn dochter ook maar één voet op het klimrek had gezet. Het was zo’n automatische reactie dat ik er zelf van schrok. Een andere mama glimlachte vriendelijk — zo’n glimlach die wees op iets tussen begrip en lichte irritatie. En ik voelde me weer die overbezorgde moeder die ze waarschijnlijk allang in het vizier had.
En eerlijk? Ze had gelijk.
Want ik ben díe moeder.
Die moeder die nét iets te snel een hand uitsteekt, die moeder die haar kind volgt als een slecht gecamoufleerde geheimagent, die moeder die bij het minste kuchje denkt: is dit het begin van iets ernstigs?
Niet omdat ik het leuk vind om als een helikopter boven mijn dochter te zweven. Niet omdat ik denk dat dat “goed ouderschap” is.
Maar omdat het bijna misliep. Omdat ik ooit, één afschuwelijk moment, het gevoel had dat de wereld onder me wegzakte. Mijn dochtertje kende geen zachte start in het leven. En ik kende dus geen zachte start van mijn verhaal als mama. Het was chaos. Het was stil — veel te stil — toen ze geboren werd. Er hing een vraag in de lucht die niemand toen durfde uit te spreken: gaat ze dit wel halen?
Die minuten, of misschien waren het zelfs maar luttele seconden (tijd gedraagt zich raar als je bang bent), staan nog steeds in mijn geheugen gegrift. In mijn lijf gegrift zelfs. Alsof iemand met een brandijzer mijn hart heeft gemarkeerd.
En sindsdien is er altijd wel een stemmetje in mijn hoofd dat fluistert: Hou haar dichtbij. Hou haar vast. Hou haar veilig. Laat er niets fout lopen.
Ik weet dat die stem soms overdrijft. Ik weet dat mijn dochter ruimte nodig heeft, dat ze moet vallen om te leren opstaan, dat een klimrek geen dreigend monster is. Ik weet dat ik haar niet in een onzichtbare doosje kan stoppen om haar te beschermen tegen alle gevaren van de wereld, hoe graag ik dat soms ook zou willen.
Maar weten is één ding. Voelen… dat is iets heel anders.
En dus balanceer ik elke dag tussen loslaten en vasthouden. Tussen mijn angsten en haar vrijheid. Tussen de moeder die ik wil zijn en de moeder die ik ben geworden door hoe haar leven begon.
Er zijn dagen dat ik het goed kan relativeren. Dat ik ademhaal en haar gewoon laat doen. Dat ik mezelf toespreek als een peuter: rustig, laat haar maar, het is oké.
En dan zijn er dagen dat ik een draai in mijn maag voel zodra ik haar niet zie. Dat ik me schaam voor mijn paniek, maar er toch door word overgenomen.
Ik schrijf dit niet omdat ik trots ben op mijn overbeschermende aard. Of omdat ik op zoek ben naar complimenten of advies.
Ik schrijf dit omdat ik soms gewoon even wil toegeven hoe lastig het is. Hoe hard het moederschap me soms triggert op plekken waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Hoe ik elke dag leer — soms met tegenzin — dat liefde niet alleen beschermen is, maar ook loslaten en vertrouwen.
En dat vertrouwen… tja. Dat komt met kleine beetjes.
Misschien wordt het ooit makkelijker. Of misschien blijf ik eeuwig en altijd die moeder die net iets te dichtbij staat. Want zolang ik leef, zal een deel van mij haar wellicht altijd willen vasthouden …
