Je zorgen maken over je kinderen is letterlijk een fulltime job
13/02/2023
Door Mamabaas
Mama of papa zijn, dat houdt in dat je je zorgen maakt over je kind(eren). Vaak. Uit een studie blijkt nu dat we zó vaak piekeren over onze kinderen, dat we er een voltijdse job mee zouden kunnen vullen: het totaal loopt op tot wel 37 uren per week.
Lice Clinics of America voerde een studie ut bij 2.000 ouders. En de resultaten zijn niet min. De gemiddelde ouder maakt zich dagelijks 5 uren en 18 minuten zorgen over zijn of haar kinderen, met een wekelijks totaal van 37 uren. Daarnaast gaf 59 procent van de respondenten aan dat ze ook regelmatig ’s nachts wakker liggen omdat ze piekeren over hun kinderen.
De drie belangrijkste oorzaken van dat piekeren? De veiligheid van kinderen, hun geluk, en of ze toch niet gepest worden.
Meest voorkomende dingen waarover gepiekerd wordt
Bovendien zei 71 procent van de ouders uit het onderzoek dat ze zich meer zorgen maken eenmaal hun kinderen naar school gaan. 47 procent maakt zich zorgen over pestgedrag, en 33 procent piekert over hoe goed zijn/haar kind het zal doen op school.
Andere veel voorkomende dingen waar ouders over piekeren:
Of de kinderen mee kunnen op school
Of ze goede punten halen
Of ze zich thuis voelen op school
Of ze goed eten
Of de kinderen genieten van hun kindertijd
Of ze gemakkelijk vrienden maken
Of ze zullen thuiskomen met luizen
Zoveel redenen om ons zorgen te maken, het is eigenlijk een wonder dat het totaal niet oploopt tot 24/7… Want als we heel eerlijk zijn, we maken ons inderdaad best vaak zorgen.
Tweede set hersenen
Natuurlijk doen ouders nog andere dingen dan zich alleen maar zorgen te maken over hun kinderen (werken of het huishouden, om er maar een paar te noemen), maar het lijkt wel alsof je als ouder een tweede set hersenen hebt gekregen. En eentje daarvan is, ergens achteraan op de achtergrond, constant bezig met het welzijn van de kinderen, wat je op dat moment ook aan het doen bent.
Maar hey, uit het onderzoek blijkt dus dat dat absoluut niet abnormaal is. Dus daar zullen we ons maar aan optrekken zeker? ;-)