Paasprobleem

De eerste zijn altijd het verleidelijkst, dus natuurlijk namen we meteen een gigantische zak mee naar huis. Van die kleine gevulde in kleurrijke papiertjes, waarvan je nooit echt weet wat er in gaat zitten. Waardoor je natuurlijk eerst van alle kleuren eentje moet proeven, voor de zekerheid. En dan nog eentje, en dan die eitjes met de kleur die je het lekkerst vond, en dan uiteindelijk toch ook maar al die andere, want ja, als je dan toch begonnen bent… Als je ze nu allemaal opeet kan je de dag nadien niet meer in de verleiding komen, toch?

Dik spijt

Zoals elk jaar kreeg ik direct erna al weer dik spijt – met de nadruk op dik. Ik nam mij voor dat het bij deze ene keer zou blijven en ik de lachende eitjes voortaan links zou laten liggen. Het werkte, tot één van mijn collega’s verjaarde en trakteerde met – je raadt het al – paaseitjes. Zelfs in het bijzijn van anderen – wat voor mij meestal helpt om het een beetje beschaafd te houden – verloor ik al mijn zelfbeheersing en vrat ik aan één stuk door eitjes, zelfs die die ik niet eens lekker vond. Deze keer voelde ik mij niet alleen schuldig, maar schaamde ik mij ook nog tegenover mijn collega’s, die waarschijnlijk nooit meer in mijn bijzijn zouden durven trakteren.