Mijn huis, mijn regels: Waarom ik (stiekem) niet luister naar mijn schoondochter

Neem nu die slaapzak. Volgens haar mogen de kinderen daar niet in slapen. "Niet veilig," zegt ze. Maar ik heb mijn eigen kinderen grootgebracht met slaapzakken en ze zijn allemaal prima terechtgekomen. Dus ja, als ze hier logeren, mogen ze van mij wél in een slaapzak. Mijn huis, mijn regels.

Of die keer dat ik een cake had gebakken. Vers uit de oven, heerlijk geurend door het huis. Mijn kleinkinderen stonden te popelen om een stukje, maar nee hoor, dat mocht niet van mama. "Te veel suiker." Ah, komaan zeg! Ik heb hen geen kilo snoep in de handen geduwd, het was gewoon een klein stukje cake. En ja, ze hebben er met volle teugen van genoten. Net zoals ik genoot van hun gelukzalige snoetjes.

Ik begrijp best dat ouders regels opstellen. Maar soms voelt het alsof mijn schoondochter een militaire strategie hanteert in plaats van gewoon haar kinderen te laten genieten. Alles moet verantwoord, gezond, veilig, pedagogisch onderbouwd... Waar is de fun gebleven? Waar is het privilege van een oma om haar kleinkinderen eens heerlijk te verwennen?

Begrijp me niet verkeerd: ik respecteer haar als moeder en ik wil haar niet voor het hoofd stoten. Maar in mijn huis gelden mijn regels. En als dat betekent dat mijn kleinkinderen hier wél een stukje cake krijgen en in een slaapzak mogen slapen, dan is dat maar zo. Ik ben tenslotte hun oma, niet hun opvoeder.

En heel eerlijk? Die kleine geheimen tussen oma en kleinkinderen maken het net extra speciaal. Dus nee, ik ga niet alles rapporteren. Sommige dingen blijven tussen ons. Een beetje rebelsheid hoort erbij, toch?