Mijn leven is leuker als mijn pluskind er niet is

Laat ik beginnen met het positieve aan onze situatie. Mijn pluszoon is er zes, zijn papa en ik zijn 5 jaar samen. Hij heeft het dus nooit echt anders geweten dan dat ik deel uitmaak van ‘team papa’. Ik duim dat de kans daarmee kleiner is dat hij ooit met opmerkingen komt aanzetten als: ‘jij moet mij niet zeggen wat ik moet doen, jij bent mijn mama niet’. Ik heb mijn repliek al klaar. ‘Awel, ik heb nog jouw pampers ververst en naast je bed gezeten als je niet kon slapen, ik denk dat wel volstaat’. 

Echt een plus'mama'

Onze klik is ook dik in orde. Hij heeft mij graag, ik heb hem graag. Zijn papa is diegene die het meeste voor hem doet, maar ik ben echt wel een heel aanwezige sidekick. We doen nu en dan dingen met zijn twee, ik haal hem ook op aan school, ik lees soms het verhaaltje ‘s avonds, neem hem mee naar de supermarkt op boodschappen, ik zorg er mee voor dat die laaaaange zomervakanties ingevuld raken, enz. Ik ben echt wel een plus‘mamatje’.

Hij is zo geweldig braaf en lief, gewoon een heel rustig kind dat je amper moet corrigeren. En met zijn jonge broertje, het kindje van zijn papa en mij, klikt het prima. 

Maar toch ben ik elke keer blij als ‘onze week’ erop zit. Dat we het weer allemaal goed rond hebben gekregen. Het voelt plots leeg als hij weg is, en ik mis hem ook wel op bepaalde momenten als hij er niet is. Maar wát is die week met maar één kindje zoveel rustiger… Een half uur tot een uur langer slapen, want zijn broer slaapt langer dan hij. Geen half uur tot drie kwartier rijden naar school ‘s morgens en ‘s avonds, want hij zit op school in het dorp waar zijn mama woont. Overdag ook eens naar een programma kijken dat ik graag zie. Overdag ook eens naar iets anders luisteren dan zijn favoriete liedjes. (Hey Google, speel dit of dat, hij is er spijtig genoeg al helemaal mee weg…) Meer werk gedaan krijgen, omdat hij toch wel meer van mijn tijd opeist dan zijn nog jonge broer. (Die scholen zijn toch veel vroeger gedaan dan vroeger, nee? En die woensdagnamiddagen élke week, die komen toch ook niet altijd goed uit)

En eerlijk: ik ben gewoon iemand die me snel aan kinderen ergert. Ze zijn al gauw te luid, of te traag, of te chaotisch of te aanwezig,… Van hem kan ik al véél meer verdragen dan van andere kinderen, dus dat zit wel goed. Maar ik merk dat ik meer kan verdragen van mijn eigen dochter. Staat hij ‘s nachts aan ons bed omdat hij niet kan slapen, dan zucht ik. Bij haar denk ik daar gewoon minder bij na. Daar zal wel iets biologisch aan zijn.

Pas op, hij zal daar nooit iets van merken. Daar let ik echt op. Ik knuffel hem bewust evenveel als zijn broer, zodat hij zich niet uitgesloten zou voelen. Als ze ruzie maken, kies ik geen partij. We gaan nooit op vakantie zonder hem, het is een evidentie dat hij een volwaardig lid is van ons gezin. Cadeaus, tripjes,… het gaat van onze gemeenschappelijke rekening. Ik haal de koekjes die hij graag eet om mee te doen naar school, probeer ons menu -in beperkte mate uiteraard- wat aan te passen aan zijn voorkeur. Ik bedenk mee leuke dingen die we met hem kunnen doen. 

Elke week mijn best

Als het eens lastig is, dan denk ik aan de dag dat hij volwassen zal zijn. Eens hij beseft dat dat allemaal zo evident niet is dat je andermans kind als het jouwe opvoedt, dan wil ik dat hij tevreden kan zijn met de plusmama die hij destijds ‘toebedeeld’ heeft gekregen. Daar doe ik echt elke week mijn best voor. Maar als ik écht eerlijk ben. Dan vind ik mijn leven leuker, en vooral gemakkelijker, als mijn pluszoon er niet is. Dan vind ik het jammer dat we niet gewoon een ‘kerngezin’ vormen, zonder al dat weekweek gedoe en vooral zonder rekening te moeten houden ‘met de overkant’. 

Ik vind eigenlijk ook niet dat ik me daarvoor moet schamen, als ik dat zo uitspreek. Het lijkt me een perfect normaal gevoel. Zolang we er mee voor zorgen dat onze pluskinderen een warme thuis hebben bij hun papa (of mama), en zich ook een ‘gelijke’ voelen in onze gezinnen, dan denk ik dat we goed bezig zijn.