Hoewel ik er tegenop zag om voor dag en dauw te moeten opstaan, genoot ik van de rust in huis. Behalve ik was er niemand wakker, op de kat van de buren na. En ik kon het niet helpen: zou elke ochtend zo rustgevend zijn, moest ik geen kinderen hebben gehad?
Of zou ik me dan na verloop van tijd gaan vervelen? Of stel ik misschien gewoon niet de juiste vraag? Want ja, wij hebben nu eenmaal kinderen, dat kunnen we niet veranderen, en die zouden wij bovendien voor geen geld in de wereld nog terug willen afgeven.
De vraag die ik eigenlijk moet stellen is: wat kunnen we doen om de ochtendspits rustiger te maken?
De brainstorm in mijn hoofd begint:
Ons nog beter voorbereiden: alles ‘s avonds al klaarleggen van appelboren, haarrekkers tot reeds gevulde koekendoosjes
Praktische afspraken maken, bv. een beurtrol in wie eerst z’n handen mag wassen en dan ook onthouden aan wie het was
Hulp durven te aanvaarden / vragen wanneer nodig: team netwerk to the rescue
Goed afstemmen met m’n man over wie wat doet én niet ‘s morgens pas ontdekken dat je eigenlijk allebei graag vroeg naar het werk wil vertrekken
En sowieso andere mama’s of papa’s om tips vragen, want daar zit vast nog een gouden tussen
…
Of is het gewoon een kwestie van soms wat meer te durven loslaten, gewoon doen wat kan, je best doen. Én zolang het niet elke keer is, vergaat de wereld ook niet als je eens een keertje te laat bent. Dat niet vergeten én herhalen, geeft wellicht vanzelf ook al meer rust en kalmte.
Met dat in m’n achterhoofd, vertrek ik die ochtend vroeg, super stil, naar m’n werk. De vogeltjes beginnen te fluiten. Vandaag was het rust en kalmte voor mij en morgen voor mij en m’n gezin…
En als dat niet lukt, ook prima, ik laat het wat meer los … En weldra is het genieten van vakantie samen én dan is ons tempo het enige tempo dat telt en dat vinden we alle vijf heerlijk!
