Soms mis ik de lockdown…

Vijf jaar geleden was ons wc-papier op. En niet alleen dat van ons, maar blijkbaar dat van zowat élke Belg, want de winkels konden de voorraad wc-rollen amper nog aanvullen of de rekken waren alweer leeg. Het leek nog een running joke, tot ons land op 13 maart gedeeltelijk en op 18 maart 2020 volledig op slot ging.

De lockdown… Zo’n moment dat je je vijf jaar later, en waarschijnlijk over 50 jaar ook nog, precies blijft herinneren: Waar was jij toen het nieuws binnenkwam dat het land in lockdown ging? Alles stond ineens op zijn kop, we mochten niks meer. Niet meer gaan werken, kinderen mochten niet naar school, mensen in ziekenhuizen en rusthuizen mochten geen bezoek meer ontvangen… Ons hele leven viel letterlijk stil. Ondertussen kan ik me dat amper nog voorstellen, en ik zou zeker niet willen terugkeren naar die periode. 

Maar soms… zijn er toch dingetjes die ik mis: 

We hadden geen verplichtingen

Hobby’s, activiteiten, verjaardagsfeestjes, familiefeestjes, vergaderingen, ouderavonden, beleefdheidsbezoekjes … Alles viel weg. De hele agenda was ineens leeg. Wit. Blanco. Beangstigend met momenten, maar het gaf ook een enorm gevoel van rust. De ratrace was eindelijk even gestopt met draaien.

En we beseften dat heel goed: ‘Eigenlijk doet een mens toch veel te veel, zonder daarvan te genieten?’ En de zin die standaard terugkwam: ‘Als dit weer voorbij is, dan doen we het rustiger aan!’ Helaas schiet er van die gedachte intussen niets meer over, en vulde de agenda zich nadien sneller dan ooit tevoren. 

We hadden geen strakke planning

Opstaan voor het licht is, snel ontbijten, kinderen naar school brengen, de baan op, een hele dag op kantoor zitten, ’s avonds opnieuw in de file, thuiskomen, snel eten maken, kinderen naar de hobby’s brengen, in bad zetten, in bed leggen, nog een afspraak hier of daar… Ook dat viel plots allemaal weg. De dagelijkse race tegen de klok tikte heel wat trager.

We werkten flexibele uren vanuit ons kot, gaven de kinderen thuis les en vulden de dag in zoals wij dat zelf wilden. Oké, deadlines bleven evenzeer bestaan, maar er was algemeen begrip als de taken wat trager liepen dan normaal. Kinderen die tijdens de meeting plots in beeld verschenen? Helemaal geen probleem!

We hadden zoveel quality time als gezin

Samen eten, samen werken, samen spelen … Er was zelfs niks anders dan quality time. We hadden zoveel quality time dat we af en toe eens blij waren dat we ons konden verstoppen voor de rest van onze kroost. Op het toilet, of achteraan in de tuin. Nooit buiten ons eigen kot, zeker niet na 22 uur. Stel je voor dat iemand anders ons dan zou vinden! Paniek!

We konden elke dag de natuur in 

Hetgeen me nog het meest bijgebleven is, is dat het die lente en zomer prachtig mooi weer was. Elke dag, de hele dag. (Gelukkig maar!) De jongens konden buitenspelen en elke dag maakten we een wandeling door de bossen. Elke keer een andere route, langs zoveel prachtige plekjes in onze buurt die we nog niet eerder ontdekt hadden. Zo ongelooflijk ontspannend! Ook dat wilden we nadien bewaren…

We zàgen er niet uit (maar niemand zag dat!)

De luilak in mij vond deze periode geweldig. Drie dagen lang dezelfde kleren aandoen en altijd zonder schmink rondlopen omdat toch niemand je zag… Zalig was dat! De kappers waren gesloten, dus we konden ongegeneerd wat experimenteren met onze kapsels. Zelf knippen of scheren, ook eens grappig om te doen! Het maakte allemaal niks uit, want iedereen liep er toch een beetje als een nozem bij.

Aah… de lockdown, die goeie ouwe tijd…

Zalig, toch?