In 2018 werd ik mama. De liefde die ik voelde voor dit kleine hoopje mens overviel me. De emoties die mijn eerste kind en de kinderen die volgden bij me los maakten, had ik niet voorzien.
Moeder zijn is intens. Het is intens leuk. Intens mooi, gezellig, liefdevol en allesomvattend.
Van tijd tot tijd is het ook intens ingewikkeld om moeder te zijn. Om op te voeden. Mensen met meningen, visies en goedbedoelde adviezen liggen altijd op de loer. Halen je uit balans of zorgen onbedoeld voor twijfels. Doe je het wel goed? Het internet en met name social media lopen over met opvoedingsadviezen, ideale plaatjes, informatie, stromingen, gedachtes, analyses, filmpjes van kinderartsen en ga zo maar door.
Hoe kan ik het zo goed mogelijk doen voor mijn kinderen? Kan ik het eigenlijk wel goed doen? Als ik alles moet geloven wat er op mijn telefoon voorbij komt, is dat praktisch onmogelijk. Hoe maak je goede keuzes voor je gezin, voor je kind, voor jezelf? Zoveel mogelijkheden, zoveel keuzes, zoveel afwegingen, gedachten en mijmeringen.
Dan heb ik het niet eens gehad over de intensiteit van het huishouden, van de constante mentale belasting en over jou als mens. Als vrouw. En hoe je ervoor zorgt dat je niet omvalt tijdens alle brandjes die je blust. Dag in, dag uit.
Misschien lees je dit ‘s avonds op de bank en slapen de kids. Of liggen ze er in, maar hebben ze geen zin om te slapen. Of misschien lees je dit terwijl je je baby voedt. Midden in de nacht. Mogelijk sta je voor school en wacht je op het moment dat je kind naar buiten komt gerend. Misschien ben je aan het bijkomen van peuter-driftbui nummer 17 van vandaag. Waar of wanneer je dit ook leest, of je nou een goede of slechte dag hebt, deze boodschap is voor jou.
Je bent een geweldige moeder.
Echt. Beloofd. Ook wanneer je je kinderen gewoon even zat bent, wanneer je tijd voor jezelf neemt, wanneer je je geduld verliest, wanneer je in je emotie net iets te hardhandig was naar je kind, wanneer je uitgeput bent, overspoeld, leeg, wanneer je je afvraagt waar je aan begonnen bent, wanneer de dagen eindeloos lijken, wanneer de puf om ‘s avonds te koken ontbreekt en het avondeten uit een broodje chocopasta voor de tv bestaat.
