Wij emigreerden met ons gezin naar Dordogne: hoe het allemaal begon

Het Paradijs op Aarde 

Het jaar daarop, in 2016, werd eind juni onze zoon Loïc geboren. We stonden allebei in het onderwijs, dus hadden nu voor het eerst de kans om (door mijn bevallingsrust en Kims vaderschapsverlof) in september op verlof te gaan. Met een volle auto en een baby op de achterbank vertrokken we half september naar Dordogne. 

Ook nu weer werd ons gevoel alleen maar bevestigd: hiér is dus het Paradijs op Aarde. In september was het bovendien een heel pak rustiger dan in de zomer. Het gros van de toeristen was weg en we hadden pittoreske dorpjes, markten, populaire bezienswaardigheden voor ons alleen. Ook in 2017 ontdekten we de streek verder, in 2018 kon dat opnieuw buiten het seizoen door ditmaal de geboorte van onze dochter Maéva. Op privévlak viel ons leven na al die jaren in de plooi: huisje, tuintje en kindjes waren in orde … We hadden weer ruimte voor een nieuwe uitdaging. 

Dromen en rondkijken kost geen geld, dus spendeerden we vanaf dan ’s avonds heel veel tijd aan het afschuimen van immo-sites in Frankrijk. We zagen huisjes voorbijkomen aan prijzen die je niet voor mogelijk hield. Je weet zelf ook wel hoe snel je uiteindelijk één of twee uur hebt gespendeerd aan klikken-doorklikken-verder doorklikken … Enfin, avonden gingen voorbij en we konden het idee niet loslaten: een woning kopen in Dordogne. Natuurlijk niet om te verhuizen! Dat zouden we nooit doen! (Echt letterlijk aan mijn ouders gezegd…) Nee, serieus, emigreren kon om verschillende redenen gewoon niet. Maar een huisje kopen om er zelf naartoe te gaan en te verhuren, kon misschien wél? 

Bon, om uitsluitsel te krijgen moesten we natuurlijk naar de bank. We wisten dat we in een goede positie zaten voor een lening (banken zagen destijds weinig risico bij twee vastbenoemde leerkrachten met een goed maandloon) maar natuurlijk hádden we al een hypotheek en het loon van een leerkracht blijft ook gewoon het loon van een leerkracht: het is goed, erg comfortabel, het stijgt gaandeweg maar een plotse groei komt er ook weer niet.  En toch … De bank gaf ons voor een bepaald maximumbudget groen licht om onze droom te verwezenlijken. Vanaf toen wisten we dus naar wat voor soort huizen (lees: tot welke vraagprijs) we op zoek mochten gaan. 

Ondertussen stond ons gezinsleven natuurlijk niet stil. Werken, de zorg voor de kindjes … alles ging ook gewoon verder. Maar eenmaal de kindjes in bed lagen, konden we starten aan onze “Franse avond”. We legden afspraken vast, gingen tijdens de schoolvakanties over en weer voor huisbezoeken, reden veel rond, ontdekten veel huizen met gebreken, leerden omgaan met valse beloftes van makelaren, werden telkens teleurgesteld … en kwamen steeds van een kale reis terug. 

In de paasvakantie van 2019 hadden we een laatste reeks bezoeken staan. We hadden tegen elkaar al gezegd dat als dit niets werd, we onze droom even on hold zouden zetten. Het slorpte te veel energie, we waren bijna alleen nog bezig met het zoeken naar een huis i.p.v. tijd met ons gezin.

Verkocht  

We waren iets te vroeg op onze afspraak (in het dorp, niet bij de woning zelf) en we namen nog even de tijd om in het plaatselijke cafeetje op het terras in’t zonnetje iets te drinken. Er wandelden wat mensen voorbij, oude mensen maar ook veel jonge mensen en één voor één zeiden ze “bonjour”. “Gek, zo onbekende mensen die je begroeten…maar hoe fantastisch?!”. We spraken het uit tegen elkaar: “Dit keer gaat het ‘m worden.”

En ons gevoel werd bevestigd. We zagen de woning en waren meteen verliefd. We babbelden nog wat met de makelaar en brachten op haar advies een eerste bod uit. Zoals dat gaat in Frankrijk (kunnen we wel uit ondervinding bevestigen) moet je niet meteen antwoord verwachten. We waren ondertussen al op de terugweg naar huis toen we een eerste telefoontje kregen van de makelaar. De eigenaren gingen niet akkoord met het bod, maar deden wel een fair tegenbod. Verkocht. We hebben geen moment getwijfeld. 

De administratieve rompslomp e.d. ga ik jullie allemaal besparen. Het ging om hoe we tot het idee kwamen om te emigreren, toch? Nu al het voorgaande vond ik wel nodig om te vertellen, om onze emigratie te kaderen. We hadden de woning al nog vóór we plannen hadden om te verhuizen, want zoals ik al zei …die plannen waren er absoluut niet! Maar de aankoop van ons huis heeft het idee wel aangewakkerd en telkens we terug naar Vlaanderen moesten, alleen maar versterkt. 

We verhuurden onze vakantiewoning in 2020 en 2021. De zomer zat steeds vol en de mensen waren heel tevreden. Ondanks COVID konden al onze boekingen doorgaan en zo kon het huis toch wat renderen, dat was nl. ook wel het (financiële) plan! 

Wat als? 

COVID heeft veel teweeggebracht. Veel dingen kapotgemaakt, maar anderzijds ook nieuwe dingen en inzichten gebracht. Zoals velen tijdens die periode vroegen wij ons af: “Is dit het nu? Hier? Voor de komende 30, 40, 50 jaar? ALS we al geluk hebben van leven!” Vanaf toen spraken we er af en toe luidop over: “Wat als? Wat als wij een nieuw leven zouden beginnen in Dordogne? Wat als we de boel hier verkopen en emigreren?”. Onze “Franse avonden” hadden we al jaren niet meer gehad omdat we onze woning gevonden hadden, maar opnieuw begonnen we ’s avonds als de kindjes in bed lagen te brainstormen. Nieuw thema dit keer: emigreren. Wonen, leven én werken in Dordogne. 

We begonnen met het oeroude voor- en nadelenlijstje. We schreven elk apart de voor- en nadelen op van emigreren én ook van blijven wonen/leven in Vlaanderen. Een aantal puntjes kwamen bij ons beiden terug: 

Positief aan verhuizen: meer natuur (met alle gezondheidsvoordelen erbij en die zijn echt niet te onderschatten), het klimaat (de warmere temperaturen), de kinderen worden perfect tweetalig, minder file, meer gastvrijheid, mensen hebben in Frankrijk op het platteland nog echt “tijd” voor elkaar, minder stress (andere stress), ander ritme van leven …

Negatief aan verhuizen: de financiële zekerheid (dat ze er destijds op’t einde van de maand gewoon netjes liggen), jobzekerheid voor de kinderen later (ze zeggen toch allemaal dat er “geen werk is in Frankrijk”… Jezus, wij weten ondertussen wel beter!), het gemis van familie en vrienden, wat als er dan met één van ons iets gebeurt, wat als wij/de kinderen er toch niet kunnen aarden, …

We zochten informatie op het internet, maar natuurlijk krijg je ook steeds verschillende versies/meningen/situaties… Het is moeilijk of zelfs onmogelijk om op voorhand alle antwoorden te hebben. Maar wat wel duidelijk was, dat is dat onze punten aan de negatieve kant, beetje bij beetje verschoven naar de positieve of ‘neutrale’ kant.

‘Geen financiële zekerheid meer’ werd ‘Kans om een eigen zaak op te starten en zelfstandig te worden’. Ondertussen wisten we wel al dat wie wil werken, ook echt wel werk vindt in Frankrijk. Dus voor de kinderen hun toekomst maakten we ons ook geen zorgen meer. ‘Het gemis van familie en vrienden’ konden we niet omzetten naar de positieve kant, maar we konden het wél gaan relativeren. Het is niets positiefs, maar hoeft het daarom négatief te zijn? Doorstrepen, dus!

Kortom, het lijstje hielp ons om zwart op wit in te zien dat verhuizen eigenlijk wél meer voordelen dan nadelen had. Ook meer onzekerheid, maar is dat daarom slecht? Bovendien waren er twee zaken die we in ons achterhoofd moesten houden:

1. Ja, je kan altijd terug. Weliswaar niet naar de huidige woning in Vlaanderen (want die zal hopelijk verkocht zijn), maar er zijn er genoeg te koop op de huizenmarkt, toch?
2. Nee, we kunnen geen jaren meer wachten met deze beslissing. Als we het doen, is het nú of nooit. Ik verhuis niet meer als mijn kinderen hier gesetteld zijn als 10-/15-jarigen en ook niet als we op pensioen zijn. Ik wil ze nl. bij mij! (Oh wee als ze me later zelf komen zeggen dat ze gaan emigreren :’-) )

De kogel was door de kerk: we zouden emigreren

Eens je bezig bent met het nemen van zo’n beslissing, laat het je ook niet meer los. Je denkt alleen nog maar daaraan. Gaan we het nu doen of niet? Hoe zouden onze families reageren? Kunnen we hen dat wel aandoen? Hoe zou ons leven eruitzien als we daar zijn? Zouden we spijt krijgen als we het wel/niet doen? … Veel gedachten en emoties. We weten ook niet wie van ons twee de uiteindelijke woorden heeft gezegd of op welk moment het duidelijk was. Welke druppel deed de ‘Vlaamse emmer’ overlopen? We weten het niet meer, maar de kogel was wel door de kerk: Wij zouden emigreren. 

Die beslissing namen we dus ergens begin 2021. In de zomer van 2022 zouden we effectief de deur in Vlaanderen definitief toetrekken. 

Begin 2021 dus. Loïc was toen bijna 5, Maéva bijna 3. De jaren ervoor kenden ze natuurlijk al “ons Franse huisje”, maar vanaf toen hoorden ze ons ook praten in termen van “Als we volgend jaar in ons Franse huisje gaan wonen…” Op die manier werd hen dat idee al snel aangepraat door ons met als gevolg dat er voor hen maanden later eigenlijk geen andere optie bestond dan “Wij gaan binnenkort naar Frankrijk verhuizen”. Maar de voorbereiding bij hen is voor een ander moment. 

Begin 2021 dus. Dat gaf ons nog meer dan een jaar de tijd om ons voor te bereiden, om ánderen erop voor te bereiden (emotioneel gene simpele), ons huis in Vlaanderen te verkopen, al achter de schermen te beginnen met de zaak die we daar willen opstarten etc. 

Begin 2021 dus. Dat gaf ons een jaar om ons beetje bij beetje te doen ergeren aan zaken uit Vlaanderen, want neem het van mij aan… eens je de klik hebt gemaakt, en je ziet je nieuwe, andere leven voor je… dan ga je je aan alles beginnen storen en begin je echt af te tellen. Je zit echt in een tunnelvisie. Leven in Frankrijk is rozengeur en maneschijn (uiteraard niet!) en leven in Vlaanderen is slecht (uiteraard niet!). 

Al vrij snel na onze aankomst wisten we het, en nu, na meer dan twee jaar, kan ik met zekerheid zeggen dat wij het niet meer anders zouden willen.  

Deze tekst verscheen eerder op Onze God leeft in Frankrijk.