Het supervrouwcomplex

Start

Ik zou zo graag alles perfect doen …

- Een mama zijn die op tijd aan school/crèche staat, goedgemutst, stressvrij. Die ’s avonds lekker eten kookt voor haar kroost. Idealiter soep en hoofdgerecht, uiteraard met verse groenten en een laag suikergehalte. Die bovendien ook nog eens tijd heeft om elke avond de verf of plasticine boven te halen.

- Een echtgenote die er is voor haar man. Die ’s avonds nog energie heeft om te luisteren naar het relaas van zijn werkdag. Die tijd maakt om eens samen in de zetel naar een filmpje te kijken. Midden in de week. Gewoon omdat dat leuk is. Die minimaal twee keer per week zich vollenbak smijt voor fantastische seks.

- Een vriendin die haar telefoon altijd opneemt. Waar en wanneer dan ook. Want het zou wel eens dringend kunnen zijn. Die wekelijks/maandelijks een avondje uit gaat. Om te luisteren, te vertellen, te genieten …

- Een werknemer die zich 100% inzet op het werk, geen genoegen neemt met 9 to 5, altijd bereikbaar is, altijd perfect voorbereid op elke vergadering opdaagt. Uiteraard perfect gekleed, gemaquilleerd en al.

Stop

Uiteraard weet ik: Dat. Gaat. Niet. Geen enkel mens kan dat trekken. Er zijn nu immers maar 24 uur in 1 dag. En om alles zoals hierboven beschreven perfect uit te voeren, heb je volgens mij minimaal 48 uur nodig.

Dus probeer ik die 24 uur zo optimaal mogelijk te gebruiken. Maar de blanco nachten erbovenop …

Het gevolg is weinig verrassend: ik word ziek. Het ene virus na het andere. Eerst een kleine sinusitis, vervolgens een buikgriepje, een variant op mond-en-klauwzeer (‘gekregen’ van mijn jongste :-)). Deep down weet ik het wel. Ik ben eigenlijk te moe. Een beetje op. De reserves zijn opgebruikt.

Pauze

Mijn huisartse komt met de diagnose, na de zoveelste antibioticakuur. Ik lijd zonder enige twijfel aan ‘het supervrouwcomplex’, nl. de drang om de perfecte huisvrouw, de perfecte mama, de perfecte alles te zijn. Code red. Tijd om in te grijpen:

• Een dosis me-time. Want daar neem ik blijkbaar niet genoeg van.
• En een kuur vakantie. Twee weken waarin de pc en smartphone uitgaan en ik dus niet meer bereikbaar ben voor derden.

De verplichte vakantie weigeren, is geen optie meer. Ik berust. Ik ga echt proberen om gewoon te slapen (als het ’s nachts niet kan, dan overdag) en te ontspannen. Iedereen de pot op! Behalve dan mijn kindjes natuurlijk, en mijn man zeker ook niet. O ja, en mijn vriendinnen natuurlijk ook niet… Euh...  :-)