Hoe je stress letterlijk van je af kan schudden

Deze week hadden we het over hoe ik reageer op de kinderen. Als ze druk zijn, niet luisteren, roepen … dan schiet mijn stress-systeem vaak – te snel – aan, waardoor ik niet meer rustig kan reageren. Met als gevolg: stress voor iedereen. Dus bekeken we samen wat ik kan doen om die opgebouwde stress in mijn lichaam los te laten.

In de begeleidingen die ik zelf doe (als psychologisch consulent) leg ik ook geregeld uit hoe ons stress-systeem werkt (de vlucht- of vechtrespons). Ons lichaam reageert nog steeds hetzelfde als vroeger: wanneer de mens vroeger een leeuw zag, bouwde het lichaam instant massa’s energie op om te kunnen vechten of vluchten. In onze huidige tijd komen we geen leeuwen meer tegen, maar voor ons lichaam zijn die roepende kinderen, volle mailboxen, files … nog steeds leeuwen. Onze lichamelijke reactie erop is nog helemaal hetzelfde. Dat was ook wat de psychiater me vertelde. Tot daartoe was ik mee.

Wat ik nog niet wist is het volgende: ze vertelde me over wat er gebeurt met gazelles, wanneer deze opgejaagd worden door een leeuw. Ook bij hen bouwt die energie razendsnel op in hun lijf om te kunnen vluchten. Wanneer ze eindelijk ontsnapt zijn aan die leeuw, schudden ze de overschot aan energie letterlijk van zich af. (Echt, je moet maar eens filmpjes opzoeken op YouTube hierover, deed ik ook). Dat schudden, bewegen van het lichaam, is dus een manier om de opgebouwde stress weer weg te krijgen. En dat doen wij, met ons zittend bestaan, veel te weinig.

De psychiater deelde dan ook enkele concrete tips met me om via beweging opgebouwde stress los te laten: wandelen of fietsen (ideaal 20 tot 60 min. per dag), ademhalingsoefeningen en creatief bezig zijn. Waarna ik meteen vroeg of schrijven daar ook onder valt. ‘Ja,’ zei ze. Dus tijd voor een nieuwe blogpost dacht ik. 

Toch wringt dit ook wel ergens bij mij. Want ik merk dat ook ik tijdens begeleidingen vooral kijk naar wat de cliënt zélf kan doen om overeind te kunnen blijven. Terwijl – laat ons eerlijk zijn – het voor een groot deel toch wel aan onze maatschappij ligt. Werkuren die niet afgestemd zijn op de schooluren van de kinderen, vier vergaderingen op een dag, honderden mails die beantwoord moeten worden, whatsapp-berichtjes die we niet meer kunnen volgen. Om nog maar te zwijgen van die mental load die zowat alle mama’s ervaren. 

Geen wonder dat we het gevoel hebben continu aan te staan. Dus dan kunnen we nog zoveel schudden als een gazelle, als er niets verandert aan die maatschappelijke druk, aan die continue ratrace, dan is al dat geschud toch maar een tijdelijk oplapmiddel.

Nu de ironie: die maatschappelijke druk, die ratrace, die mal waar we ons allemaal in proberen te wringen – die hebben we, als mens, zélf gemaakt. Dus ja, we moeten schudden om hiermee om te kunnen gaan. En tegelijkertijd kunnen we ook proberen om, van onderuit, de maatschappij terug te veranderen. Door zelf stapje voor stapje uit die mal los te komen. 

Zo kwam ik laatst een half uur te laat op een vergadering, omdat ik mijn kinderen niet naar de voorbewaking wilde brengen. En zo inspireer ik (hopelijk) andere ouders die daar aanwezig waren om misschien ook die standaard 9 tot 5 mentaliteit (de mal dus) wat los te laten. Een vergadering kan toch ook prima om 9u30 starten, zodat we onze kinderen en onszelf ’s morgens niet zo hoeven af te jagen, niet? Ook whatsappjes of mails kunnen gerust even blijven liggen. En door niet meteen te antwoorden inspireren we anderen dan misschien ook wel om die gsm – en zo die mentale druk en stress – wat meer opzij te leggen.

Verandering van onderuit.
Dat én schudden. En dan komen we er wel.

Deze tekst verscheen eerder op Ergens onderweg.