Ik ben zó moe. En dan bedoel ik niet gewoon moe omdat ik wat te laat ging slapen, zoals vroeger. Nee, dit is een vermoeidheid van een totaal ander kaliber. Mijn vroegere zelf had er niet het minste idee van dat je zó uitgeput kan zijn, en je tóch nog op de één of andere manier kan functioneren. Min of meer toch, voor zover je dít functioneren kan noemen. Laat het mij op “overleven” houden.
Maar hier ben ik dan. Doodmoe. Uitgeput. Aan het eind van mijn Latijn. Enfin, je snapt het plaatje wel.
De nachten zijn… tja, wat zijn ze eigenlijk? Gebroken. Onderbroken door gehuil. Veel te kort. De baby wil een voeding, de peuter heeft een nachtmerrie. Iemand is zijn knuffel kwijt, iemand anders heeft koude voetjes of net een beetje “water nodig”. Mijn partner en ik bijten elkaar half slapend instructies toe, alsof we twee soldaten zijn in een nachtelijke missie die nooit helemaal eindigt.
En dan gaat ’s morgens die wekker. Of nee, dat klopt eigenlijk niet. Want meestal is het niet eens de wekker die me wakker maakt. Het is een peuter die enthousiast “MAMAAA! Ik ben waaaaakkeeeeer!” roept. Om 05:47 uur bijvoorbeeld, of een ander onchristelijk uur. Of de baby die besluit dat de dag nu begint.
Ik sleep mezelf dan naar beneden, zet koffie met ogen die half open hangen, en vraag me af hoe ik dit weer ga doen, met een lichaam dat soms fluistert (oké, schreeuwt): Ik. Kan. Echt. Niet. Meer.
En dan is er nog die donkere periode van het jaar. Wist ik veel dat vermoeidheid nóg vermoeiender kan aanvoelen wanneer het buiten eigenlijk nooit echt licht lijkt te worden. Alsof het universum ook nog even wil laten weten: “Veel succes ermee, hè!” Ik wacht al weken op dat éne straaltje zon dat me misschien een beetje extra energie zou kunnen geven. Maar voorlopig is het vooral grijs, koud en nat. Heel inspirerend allemaal. Not …
Ik ben zo ontzettend moe. Maar ik ben een mama. En blijkbaar kan een mama echt veel meer dan ze ooit dacht.
Of dat is toch wat de maatschappij ons probeert wijs te maken …
