Ik geef toe... Ik ben een beetje een shopaholic mama
Het is niet dat de boys geen kleren hebben, integendeel. Maar dat ene truitje, dat zou de jongste toch geweldig goed staan? En met die t-shirt daar zou ik de oudste ongetwijfeld een groot plezier doen. En dus ga ik telkens weer overstag. Mijn schoenenverslaving is tegenwoordig redelijk onder controle, maar de kinderkasten durven al eens uit te puilen vandaag.
Koopje
En als ik vind dat ze nu eigenlijk wel genoeg kleren hebben (lees, overdreven veel), dan begin ik gewoon al de garderobe in de volgende maat aan te leggen. Ah ja, als je een koopje ziet in een toffe stijl, dan kan je dat toch niet laten liggen? Gevolg: mocht er morgen oorlog uitbreken, dan kunnen wij minstens een jaar of twee verder zonder nieuwe kleertjes te moeten kopen. Oeps…
Ik geef evenwel geen astronomische bedragen uit en ben niet geruïneerd na een zoveelste uitspatting, voor alle duidelijkheid. Ik koop regelmatig tweedehands bijvoorbeeld, zeker in die kleinste maatjes heeft een kind de tijd niet om zijn kleren te verslijten vooraleer hij er is uitgegroeid. En dus scoor ik vaak leuke koopjes voor heel kleine prijsjes. Dubbel feest !
Ik heb ook een zesde zintuig voor interessante promoties of voordelige webshops. En soms nemen vriendinnen die rol van mijn zesde zintuig gewoon over, en brengen ze me op het slechte pad door me op zulke promo’s te wijzen . Ik ben dan ook een typisch slachtoffer van promotitis – als je het woord korting laat vallen begin ik spontaan in het rond te dansen en verlies ik elke vorm van zelfbeheersing. Dus als er een actie is op de website van pakweg jbc, dan mag je er van op aan dat de postbode die week minstens ene keer aan de deur staat.
Dubbel plezier
Vergis je trouwens niet, een tweede kindje van hetzelfde geslacht betekent echt niet dat je geen kleertjes meer koopt voor de jongste. Dat schaapje verdient af en toe ook al eens iets nieuws, toch? En het is ook wel eens tof om de kleertjes van de broertjes op elkaar af te stemmen, dus dat betekent dan een nieuwe outfit voor allebei. Bovendien is het nog verleidelijker om dat ene dingetje voor grote broer ook te kopen, “want het wordt toch twee keer gedragen he!”
Natuurlijk voel ik me wel eens schuldig. En ik besef heus wel dat ze die stapels kleren eigenlijk niet écht nodig hebben. Maar ach, ik word er gewoon blij van als mijn kapoentjes tof gekleed gaan, zeker als het voor een klein prijsje is. En ik ben toch echt niet de enige mama met dat probleem, of wel misschien?
