‘Ik had symptomen van vervroegde menopauze, maar het voelde alsof niemand wilde luisteren’

Op haar 23ste kreeg Emily Courtney last van hevige bloedingen en andere symptomen. Ze liet zich onderzoeken op vervroegde menopauze. 

‘Ik kwam terecht bij een goede gynaecoloog, maar zij vertelde me dat ze niet genoeg kennis had over het fenomeen en verwees me door voor verdere onderzoeken. Ik werd uitgebreid getest en kreeg te horen dat ik zeker vervroegd in de menopauze zou terechtkomen en dat het, op basis van de onderzoeksresultaten, zeer onwaarschijnlijk was dat ik ooit kinderen zou krijgen.’ 

Toch werd Emily zwanger en beviel ze op haar 25ste van een dochtertje. De volgende zwangerschap eindigde echter in een zwangerschapsverlies, en ze had moeite om daarna terug zwanger te raken. 

‘Ik ovuleerde niet, en gezien de familiehistoriek wilde ik niet afwachten. Ik ging dus naar een specialist en die schreef me Clomid voor, wat gebruikt wordt om een eisprong te stimuleren, en HST (hormonale substitutietherapie).’ 

Emily werd opnieuw zwanger, ditmaal van een tweeling. Na een gezonde zwangerschap en vlotte bevalling, leek alles in orde. Maar toen de tweeling ongeveer acht weken oud was, begon het mis te gaan. 

Ze kreeg last van symptomen die haar leven beperkten, voelde zich boos, neerslachtig en overweldigd, leed aan hersenmist en hartkloppingen – allemaal symptomen van menopauze. Maar omdat ze mama was van twee pasgeboren baby’s moest ze zich sterk houden. 

‘Het moeilijke was dat ik al de diagnose had gekregen van POI (premature ovariële insufficiëntie) en dat er een medisch plan was, maar ik ben 16 keer naar de huisarts geweest en werd elke keer gewoon weer naar huis gestuurd. Ik had het gevoel dat er niemand naar me luisterde en dat alles toegeschreven werd aan het feit dat ik net mama was geworden van een tweeling.’

‘Als je jonge kinderen hebt, zijn zij je prioriteit. Je staat zelf onderaan het lijstje, en het was heel moeilijk om te achterhalen wat normaal was, en wat dat niet was. Ik wilde dit ook niet bespreken met andere jonge mama’s, want het was gênant. Het voelde zo eenzaam en isolerend. Ik was zo moe, dat ik niet de energie had om echt te vechten.’ 

Toen de tweeling elf maanden oud was, sprak ze met een fertiliteits- en menopauzespecialist. Ze kreeg opnieuw HST voorgeschreven, waarbij de dosis na enkele maanden al verviervoudigd moest worden. 

‘Na drie dagen HST kreeg ik last van brandende ogen, en nu lijd ik aan osteopenie (waarbij de botten minder botmassa hebben), allebei wellicht te wijten aan het feit dat ik niet tijdig behandeld werd.’

De vrouw heeft ondertussen een aantal aanpassingen doorgevoerd in haar dagelijkse leven om het zo draaglijk mogelijk te maken. Zo is ze volledig gestopt met het drinken van koffie en neemt ze sertraline – een chemische stof die het serotoninepeil in de hersenen verhoogt. 

HST lost helaas niet alles op. ‘Het is een diagnose die je leven verandert. Ik ben nog maar 32 jaar. Ik wil gewoon plezier kunnen maken met vrienden – maar een vrijgezellenfeest is bijvoorbeeld geen optie voor mij. Ik weet dat ik me vreselijk en angstig zou voelen.’ 

Omdat Emily het gevoel heeft dat de groep vrouwen die geconfronteerd worden met de menopauze terwijl ze jonge kinderen opvoeden er alleen voor staan, richtte ze drie jaar geleden een postnatale groep op, en in februari volgde een online groep – Mothering and the Menopause. 

Vroege menopauze

Vervroegde menopauze vóór de leeftijd van 40 jaar is ook gekend als POI (prematuur ovariële insufficiëntie). Het is een relatief zeldzaam probleem, dat voorkomt bij 1% van de vrouwen jonger dan 40 jaar en 0,1% van de vrouwen onder de 30 jaar. 

Volgens Hazel Hayden, die gespecialiseerd is in de problematiek, hebben vrouwen die vervroegd in de menopauze zitten slechts 5 tot 10% kans om op natuurlijke wijze zwanger te worden. Bij 90% van de vrouwen die lijden aan POI is er geen oorzaak te vinden. 

‘Familiehistoriek kan heel belangrijk zijn bij het herkennen van een aanleg voor POI. Helaas worden vrouwen met kinderen vaak genegeerd door een gebrek aan voorlichting. Ze krijgen maar al te vaak te horen dat hun symptomen gelinkt zijn aan de zorg voor jonge kinderen. Er is gewoon niet voldoende kennis en training. Er zou meer aandacht en opleiding aan besteed moeten worden, niet enkel aan de zorgverleners die geïnteresseerd zijn in de gezondheid van vrouwen.’ 

Bron: BBC