Ik heb nood aan een pauze van mijn kindje … en dat maakt van mij geen slechte mama

Ik heb nood aan een pauze. Een pauze van het gevoel dat ik alles moet doen. De doktersafspraak maken, kinderen in bad stoppen, gezonde en gevarieerde maaltijden op tafel zetten …

Ik heb nood aan een pauze van het plannen van de dagelijkse activiteiten en de twijfel of ik wel genoeg doe om mijn kindje slim en goed op te voeden. Ik heb nood aan een pauze van de constante druk of hij al zijn mijlpalen wel haalt.

Ik heb nood aan een pauze van het schuldgevoel als ik hem schermtijd geef wanneer ik iets wil gedaan krijgen in en rond het huis, zoals het eten klaarmaken of de was opplooien of opruimen of gewoon even neerzitten om op adem te komen.

Ik heb nood aan een pauze van mijn kind.

En op sommige dagen is de pauze die ik nodig heb echt zo’n ‘clichématige’ zelfzorg, zoals een badje nemen of alleen naar de winkel gaan of een boek lezen. Maar op andere dagen staat de broodnodige pauze gelijk aan de nood om iemand anders in te schakelen die even alles van me overneemt terwijl ik me terugtrek in volledige stilte.

Of houdt die pauze in dat ik eens níet de persoon ben die de date nights plant en een babysit regelt, maar dat ik gewoon moet klaarstaan voor een avondje uit. Of dat ik eens 24 uur lang niet de standaard ouder moet zijn.

Ik heb géén pauze van mijn kind nodig omdat ik er niet van houd om mama te zijn. Of omdat ik niet geniet van mijn man en het gezin dat we samen hebben. Ik heb géén pauze nodig omdat ik egoïstisch ben of omdat ik weiger om compromissen te sluiten in het moederschap.

Ik heb géén pauze nodig omdat ik mezelf vergelijk met mijn man en het gevoel heb dat ik meer gewicht op mijn schouders draag – hij maakt dagelijks zo vaak opofferingen die je niet ziet of waarover niet wordt gepraat. Ik heb géén pauze nodig omdat ik het gevoel heb dat ik slechter af ben dan anderen – dan mijn man, mijn vrienden of ander mama’s.

Maar ik heb simpelweg nood aan een pauze omdat ik me uitgeput voel. Ik heb nood aan een pauze omdat ik weet wat het is om het masker van de ‘sterke vrouw’ op te zetten en dat verhaal wil ik niet langer uitdragen.

Ik wil soms ‘zwak’ kunnen zijn. Ik wil het soms eens niet allemaal moeten doen. Ik wil kunnen zeggen dat ik overweldigd ben, of dat het te zwaar weegt en dat ik hulp nodig heb. En ik wil mij daar niet schuldig om voelen. Ik wil me niet schamen en wil er geen oordeel over.

Ik heb géén pauze nodig omdat ik niet geniet van mijn kind – het is net omdat ik hem zo ongelooflijk graag zie dat ik hem de beste versie van mezelf wil geven, en niet de afgepeigerde mama die functioneert op automatische piloot door uitputting.

Ik heb nood aan een pauze. Want als ik doorga tot ik volledig leeg ben, wie zal dan voor hem zorgen? Wie zal hem dan de aandacht geven die hij nodig heeft, dag in, dag uit? Wie zal dan de opofferingen maken die zijn mama maakt – wie zal de hele wereld aankunnen voor hem?

Ik heb nood aan een pauze van mijn kind omdat ik hem niet wil kraken met woorden of acties ingegeven door mijn overdonderde gevoel. Ik wil niet handelen alsof ik verslagen ben en indirect die boodschap meegeven aan mijn kind. Dat moederschap enkel maar dat is: geven en geven, zelfs wanneer je leeggezogen bent, tot het je hele identiteit opslorpt en je niet eens meer kan zeggen wie je bent.

Dus omdat ik het beste van mezelf wil voor mijn kind, omdat ik het beste van mezelf wil voor mijn man, omdat ik het beste van mezelf wil voor mij en iedereen rond mij … heb ik nood aan een pauze.

En ik weiger om mij daar nog langer schuldig over te voelen. Ik weiger om me schuldig te voelen omdat ik wat tijd wil om mezelf opnieuw te kalibreren en opnieuw te centreren. Zodat iedereen altijd de beste versie van mij krijgt – niet de uitgeputte, overdonderde en prikkelbare vrouw.

Omdat mama zijn een van de zwaarste dingen is die ik ooit heb gedaan. Het is een van de meest vermoeiende taken en eentje die nooit eindigt. Maar ik claim ook geen seconde langer de titel ‘supermama’. Ik moet ook het bekertje bijvullen dat constant dat van anderen vult.

Ik moet ervoor zorgen dat er voor haar gezorgd wordt, dat zij een prioriteit is en niet vergeten wordt of aan de kant wordt geschoven. Ik moet ervoor zorgen dat zij zich gezien, gehoord, geliefd en geapprecieerd voelt.

Elke mama zou zich zo moeten voelen.

Dus voilà, het is eruit … ik heb een pauze nodig van mijn kind. Mama’s overal hebben een pauze nodig van hun kind(eren).

En dat maakt ons géén slechte mama’s. Het maakt ons menselijk.

Bron: vrij vertaald naar Mother.ly