Veertig worden. Ik heb me lang voorgehouden dat ik daar niet flauw over moest doen. Dat het gewoon een getalletje is, een nietszeggend cijfer. En dat ik bovenal dankbaar mag zijn dat ik überhaupt veertig mág worden. Want dat voorrecht is helaas niet voor iedereen weggelegd.
Dus bovenal ben ik dankbaar.
Ik heb het geluk om mijn veertigste verjaardag te kunnen vieren. In goede gezondheid, met de mensen van wie ik hou om mij heen. Ik heb een dak boven mijn hoofd, kan mijn kinderen ’s avonds in een warm en veilig bed stoppen. Ik ben me zeer bewust van die privileges.
Dus bovenal ben ik dankbaar.
Toch kan ik niet ontkennen dat dat zogenaamde nietszeggende getalletje me meer deed dan gedacht naarmate de befaamde dag dichter kwam. Ik kan niet zeggen dat ik enthousiast stond te wachten aan de halte om uitgelaten op tram 4 te springen. Het was eerder een gevoel van “geen ontkomen aan”. Willen of niet, die tram kwam me oppikken en ik moest mee.
Ook al is die veertig een nietszeggend getal, het confronteert me toch met het feit dat het leven voorbij raast. Dat die tram verder dendert aan een moordend tempo dat ik zelf niet in de hand heb. Dat ik misschien al een groot (of zelfs het grootste?) deel van de route heb afgelegd en dat de tram niet eeuwig blijft verder reizen. Dat de route die nog op me ligt te wachten misschien niet altijd de gemakkelijkste, de mooiste of de meest comfortabele zal zijn – want dat ouder worden klinkt niet altijd even rooskleurig. Slik.
Maar bovenal ben ik dankbaar.
Want dat nietszeggende getal dwingt me ook om even terug te kijken en de balans op te maken. En wauw, dat maakt me toch even stil. Want wat zou ik me meer kunnen wensen? Alles waar ik als twintigjarige van droomde is uitgekomen. Ik mag dan geen miljonair zijn of in een mega-villa wonen, maar alles wat er écht toe doet is mijn realiteit. En dat maakt me dankbaar, nederig (en ook een beetje bang – want dat betekent dat ik veel te verliezen heb, maar dat proberen we vakkundig en struisvogelgewijs te negeren).
Dus bovenal ben ik dankbaar.
Als ik dat confronterende getal even buiten beschouwing laat, dan kan ik alleen maar denken dat dit toch echt één van de mooiste fases uit mijn leven is. De kinderen zijn al wat groter en zelfstandiger, waardoor onze “vrijheid” weer lonkt. En tegelijk zijn ze nog jong genoeg om ons nodig te hebben, ons ongeremd graag te zien en ons nog als hun “helden” te beschouwen. Heerlijk!
Ik geniet met volle teugen en probeer met al mijn zintuigen gulzig al die mooie momenten op te slorpen. (Een beetje reserves aanleggen tegen dat ze écht beginnen te puberen lijkt me geen slecht idee 😉).
Ja, bovenal ben ik dankbaar.
Uiteindelijk ben ik gewoon 27 geworden, maar dan met 13 jaar extra ervaring in de pocket. Dus eigenlijk: What’s not to like?
