jongen verdrietig

Als een ouder overduidelijk meer liefde voelt voor het ene kind …

23/01/2025

Ik ben er van overtuigd dat een favoriet kind hebben heel normaal, menselijk en oké is. Zolang je al je kinderen evenveel liefde en aandacht kan geven. Ik ben zelf opgegroeid in een gezin met veel kinderen, daar was het overduidelijk wie het favoriete kind was. En zelfs nu we volwassenen zijn, is dit nog altijd erg opvallend. Maar we kregen wel allemaal onze liefde en aandacht. Sommige waren papa's kindjes en sommige mama's kindjes. Een gezonde en normale situatie denk ik. 

Echter ben ik zelf al heel wat jaren uit elkaar met de vader van mijn kinderen Flor (10 jaar) en Sam (7 jaar). Al van bij de geboorte was het voor hem moeilijk om een band te krijgen met Sam door een moeilijke start als huilbaby. Na een maand ontdekten we dat dit door melkallergie kwam en sindsdien hadden we een heel ander kind. En toch lukte het niet om echt een dichte band op te bouwen met zijn papa, want die had enkel oog voor grote broer Flor die al meer kon.  

Sam kon op 9 maanden al vlot stappen, want hij wou altijd mee met de grote kinderen. Toch bleek dat nooit goed genoeg om evenveel aandacht van zijn papa te krijgen.

Wij waren al uit elkaar toen Sam nog maar een jaar oud was. In papa's huis was er alleen maar Lego aanwezig; al het andere speelgoed voor kleine kindjes moest weg “want hij moest maar groot zijn zoals Flor”. Tegelijkertijd mocht hij ook niet aan de Lego komen, want hij maakte het uiteraard nog stuk. 

Nu, zoveel jaar later, is die dynamiek nog steeds niet in balans. Sam doet al twee jaar tekenacademie en heeft enorm veel creatief talent, maar hoe hard hij ook bij zijn papa polst, er komt geen erkenning. Flor speelt intussen muziek en krijgt hier enorm veel aandacht en bewondering voor. Plots heeft Flor zijn passie voor het tekenen ook gevonden, hij krijgt een kaft om zijn tekeningen goed te bewaren en die wordt aan iedereen die langskomt getoond en geprijsd. Dat is iets wat hij nog nooit deed voor Sam, ondanks dat ik al canvasdoekjes gekocht heb om te schilderen met de hint dat papa ze misschien eens kan ophangen in huis. 

Dat enorme verschil geeft natuurlijk veel spanning. Sam zegt zich vergeten te voelen en is ontzettend onzeker. Het grote verschil bij papa zorgt ook voor extra spanning bij mama thuis. Want Flor is het gewoon om altijd alle aandacht te krijgen en moet bij mama die aandacht plots gaan delen. Sam is zo opgelucht dat hij eindelijk gehoord en gezien wordt en hoopt mama helemaal in te kunnen palmen. Met conflicten tussen de broers als gevolg (wat intussen wel terug beter gaat). 

Hoe hard ik als mama ook mijn best doe om hen gelijk te behandelen en gelijke liefde te geven - zolang hun papa zo overduidelijk een favoriet kind meer aandacht en liefde geeft, gaat het andere kind vanbinnen kapot van verdriet en twijfels. En ik kan al die achterstallige aandacht en liefde niet voor hem herstellen. Ik wil wél graag mijn aandacht en liefde voor mijn beide kinderen zoveel mogelijk verdelen. Ik wil niet dat Sam voor altijd onzeker en vergeten voelt. En ik wil ook niet dat Flor dat vergeten gevoel krijgt bij mij. 

Ik heb soms wat meer connectie met het ene kind dan het andere, en dat is niet altijd bij hetzelfde kind. Maar mijn liefde is voor beide zonder twijfel even groot!

Ik blijf er dus van overtuigd dat het echt oké is om een favoriete kind te hebben (nog beter is dat het van dag tot dag afhangt). Maar blijf je aandacht en liefde wel steeds gelijk verdelen 🙏🏻. Ik hoop dat mijn getuigenis ouders bewust kan maken hoe schadelijk verdeeldheid kan zijn voor de mentale gezondheid van een kind …