‘Dat mijn vrouw maar met haar therapeut trouwt, ik ben klaar mee!’

Toen ons eerste kindje werd geboren, besloot mijn vrouw om thuis te blijven. Het was een logische, liefdevolle en veilige keuze. Maar al snel merkten we dat er iets anders liep bij onze zoon. Hij miste grote mijlpalen en reageerde anders dan andere kindjes. Onze eerste kinderarts wuifde het weg: ‘Dat komt wel.’ Maar mijn vrouw voelde dat er iets niet klopte.

We zochten verder. Een tweede arts liet ons een heleboel testen invullen. Mijn vrouw raakte in paniek: ze durfde de vragen niet invullen, bang om iets verkeerd te doen. Ik deed wat ik kon, maar zij was de hele dag bij hem, dus ik kon het niet zonder haar doen. Dan werd ze boos, want ik was ‘niet ondersteunend genoeg’.

Uiteindelijk kreeg onze zoon de diagnose autisme, hij was bijna twee. Mijn vrouw raakte in de war, en vooral ook verdrietig. De dokter raadde haar therapie aan, omdat zij als ouder het meest met hem bezig was.

En sindsdien… ben ik mijn vrouw kwijt.


Mijn vrouw spreekt nu alleen nog in therapietaal. Alles wat ik doe of zeg, wordt gelabeld: emotioneel misbruik, financiële manipulatie, zelfs ‘seksueel gewelddadig’ omdat ik na een ruzie geen zin had in seks. Onze zoon was ‘emotioneel gewelddadig’ omdat hij haar niet knuffelde toen hij drie was. Toen hij per ongeluk haar raakte tijdens een driftbui, noemde ze dat ‘lichamelijk geweld’.

Ik zweer het: dit is niet wie ze was.

Maar het wordt erger.


Mijn vrouw wilde een tweede kindje. Ik vond het onverstandig, zowel financieel als emotioneel. Maar ze bleef aandringen. En ja… we kregen ons tweede kindje. En vanaf dat moment werd het nog donkerder. 

Ze ziet onze oudste als een soort ‘vijand’. Ze zorgt niet meer voor hem. Alles komt op mij neer. Ik moest minder gaan werken. We kwamen financieel in de problemen. Ik vond uiteindelijk opvang voor na school, maar die is duur. Ik draai op voor alles. Zij is er alleen nog voor de jongste. Letterlijk.

Toen ik zei dat dit niet oké is – dat je één kind niet mag opgeven voor een ander – ontplofte er een nieuwe bom. Haar therapeut zou gezegd hebben dat onze oudste ‘haar eerste kind heeft gedood’, omdat hij haar zogezegd ‘vervangen’ heeft. 

Ik ben er klaar mee!

Op dat moment brak er iets in mij. Ik riep: ‘Weet je wat? Trouw dan met je verdomde therapeut. Want ik ben er helemaal klaar mee.’ Ik zei dat ik een echtscheiding aan het aanvragen ben. Ze flipte.
Volgens haar was ik ‘emotioneel gewelddadig’ omdat ik haar therapie niet respecteerde. Dat ik haar probeerde te isoleren van haar ‘support system’. Maar wat ze niet ziet, is dat ze zélf aan het verdwijnen is. En ze sleurt ons hele gezin mee.

Ik sprak een vriend – een advocaat – en zelfs hij zei dat het hard was om haar therapeut zo aan te vallen. Maar… ik heb mijn vrouw al drie jaar niet meer echt gezien. En die therapeut? Die is alles geworden. En wij zijn niets meer. Dus mag ik alsjeblieft boos zijn op een therapeut die mijn partner vervreemdt van haar gezin?

BRON: Reddit