‘Mijn vrouw moet kiezen tussen haar vriendinnen en mij!’

Dit is geen makkelijke getuigenis om te schrijven. Maar het is er eentje die ik toch wil delen, omdat ik geloof dat er anderen zijn die dit misschien herkennen en zich net als ik afvragen: wanneer trek je een grens om je relatie te beschermen?

Vroeger was alles vanzelfsprekend

Mijn vrouw en ik zijn al vijftien jaar samen, waarvan tien jaar getrouwd. Samen hebben we twee geweldige kinderen van 9 en 7. We zijn een goed team, dacht ik altijd. Zij werkt buitenshuis, ik werk van thuis uit. Daardoor heb ik de mogelijkheid om onze dagen zo te organiseren dat ik de kinderen naar school kan brengen en ophalen, met de hond wandel, het avondeten kook, en het huishouden meeneem waar ik kan. 



Zij waardeerde dat ook altijd. Kleine dingen zoals een zak chips meebrengen als bedankje, of een kus bij het thuiskomen. Die warmte, die vanzelfsprekendheid… die maakte ons sterk.

En toen veranderde er iets…

Mijn vrouw gaat al jaren één keer per maand op stap met drie collega’s van haar werk. Eerst was dat gewoon een leuke gewoonte, even er tussenuit. Maar de laatste jaren zijn haar drie werkvriendinnen één voor één in zware scheidingen beland. En dat veranderde alles.

Telkens na een avond met hen, merkte ik dat er iets verschoof. Waar ik vroeger een ‘dankjewel’ kreeg, kreeg ik nu kritiek: dat de was niet was opgevouwen, dat het eten anders kon, dat ik ‘toch de hele dag thuis ben’. De tederheid verdween. Geen kus meer, geen toenadering. Een ijzige afstand die soms weken bleef hangen.

En toen gebeurde er iets dat alles op scherp stelde.

De tekstberichten

Op een ochtend was mijn vrouw haar gsm thuis vergeten. Ze belde me of ik die even naar het werk kon brengen. Onderweg in mijn auto plugde ik haar telefoon in om op te laden… en toen verschenen de berichten. Van haar vriendinnen. Over mij.
‘Wat heeft hij nu weer niet gedaan?’
‘Klinkt als iemand die je alleen maar extra werk geeft.’
‘Hopelijk houdt hij van kilte.’

En wat ze zélf schreef over mij… het sneed diep.
Plots was ik geen partner meer, geen vader die zijn best doet – maar een lastpost. Een karikatuur.

De confrontatie

Ik bracht haar telefoon, zei niets, en wachtte tot ze thuiskwam. Die avond regelde ik opvang voor de kinderen, zodat we konden praten. Ik vertelde wat ik gelezen had. Ze was boos – niet over de inhoud, maar omdat ik haar berichten gelezen had. Ik ontplofte. Niet mijn stijl, ik ben normaal eerder rustig. Maar nu was het alsof alles wat ik jarenlang had opgebouwd, onderuit werd gehaald. Door haar woorden. Door haar stilzwijgende instemming met die van haar vriendinnen.

Ik vroeg haar: hou je eigenlijk nog van mij?

Haar antwoord: ja.

Ze zei dat ze gewoon meeging in het gesprek, zich liet meeslepen.

Ik antwoordde haar dat het moest stoppen. Dat ik niet kon leven met een vrouw die me thuis klein houdt omdat haar vriendinnen in een vechtscheiding zitten.

Ik stelde twee dingen voor: afstand nemen van haar vriendinnen, en met mij in relatietherapie gaan.

Haar reactie blies me van mijn stoel! Ze zei dat ik onredelijk was. Dat ik haar vriendschappen wilde controleren.

En toch...

Uiteindelijk heeft ze ermee ingestemd om voorlopig een pauze in te lassen met die vriendinnen. We zijn gestart met relatietherapie. Ik stelde zelfs voor om de vriendinnen uit te nodigen voor een open gesprek, maar tot nu toe heeft geen van hen daar op gereageerd.

We proberen. En ergens heb ik het gevoel dat ze beseft hoe serieus ik ben. Misschien schrikt ook het besef dat, als het fout loopt, ik als thuisouder sterk sta qua co-ouderschap. Misschien helpt dat om die wake-upcall nog wat extra kracht te geven.

Maar de échte vraag die bij me blijft hangen is: ben ik een eikel omdat ik haar vroeg om afstand te nemen van haar vriendinnen? Of was dit een laatste poging om ons huwelijk te redden?

BRON: Reddit