En dan word je plots wakker in een totaal andere wereld

We zitten ‘opgesloten’ in ons kot en de dagen vloeien in elkaar over zonder dat we nog echt weten welke dag het vandaag ook alweer was. Ongelooflijk surreëel allemaal. Wie had dit scenario enkele weken geleden kunnen bedenken?

Wie had kunnen voorspellen dat een tripje naar de bakker zo dubbel zou voelen – alsof we even een misdadiger zijn die tóch buitenkomt, maar tegelijk zo’n opluchting om eens weg te zijn van tussen die vier muren. Het lijkt wel een film, of een vreemde droom, waarin vrijheid niet meer bestaat, en waarbij we niet weten voor hoe lang.

De wereld zit intussen massaal aan het scherm gekluisterd. Bij elke nieuwe evolutie of update wordt er duchtig in het rond gebeld en gestuurd. Wist je al dat…? Heb je al gehoord dat…? Het schijnt dat…! Ik heb horen waaien dat…! Kwestie van de paniekgolf nog wat te vergroten.

De ene collectieve golf van verontwaardiging volgt de andere op. Die regering toch, zo overdrijven voor een stomme griep. En een paar dagen later: komaan, kunnen ze nu niet wat strenger zijn daar in Brussel?! Verontwaardiging over alles en iedereen. Gezien hoe die aan het hamsteren zijn?! Waarom stuurt die zijn/haar kinderen nu toch naar de opvang?! En heb je dat gemerkt, in die straat was er nauwelijks applaus om 12u! Waarom krijgen zij financieel een duwtje in de rug en wij niet – we zullen wij wel blijven werken! Enzoverderenzovoort.

Het lijkt bovendien wel een wedstrijdje wie het nu het zwaarst heeft. Laten we wel wezen, deze situatie is voor iedereen zwaar, zonder uitzondering. Uiteraard met grote voorsprong voor wie zich op het “front” begeeft – mensen in de zorg, in winkels, in distributie etc. Voor de slachtoffers van het virus, voor mensen die hun zaak overkop zien gaan door de gevolgen, voor kinderen in moeilijke gezinssituaties, … Maar net zo goed voor singles op wie de eenzaamheid zwaar weegt. Voor ouders die plots nóg meer ballen in de lucht moeten zien te houden en die plots én moeten thuiswerken én leerkracht moeten zijn én het huishouden draaiende moeten houden én … Voor grootouders die afgesloten zijn van hun familie.

Even ventileren moet dus kunnen. Even ventileren en weer doorgaan. Voor iedereen. Want we moeten het niet onder stoelen of banken steken, het ís zwaar. De onzekerheid weegt door, de angst slaat toe en er is geen echte uitlaatklep om even de gedachten te verzetten. Ik vrees dat de depressies en burn-outs de komende maanden als paddenstoelen uit de grond zullen schieten.

Maar net daarom is het vandaag meer dan ooit nodig om zorg te dragen voor jezelf én voor elkaar. Panikeren, dramatiseren, klagen, zagen, azijnpissen en elkaar het licht in de ogen niet gunnen: het zal ons niet verder helpen, integendeel. Waar we nood aan hebben vandaag is mildheid, positiviteit en rust.

Misschien lijkt het op sociale media alsof veel mensen alles heel frivool opnemen. Alsof dit een soort vakantie is. Dat is niet zo. Natuurlijk is dat niet zo! Ook ik heb schrik. Voor de impact op mijn kinderen. De impact op medisch, economisch en maatschappelijk vlak. Ik vraag me af hoe onze kinderen hier in de toekomst op zullen terugkijken. Wat ze er zich van zullen herinneren. Maar met panikeren komen we nergens. De situatie verandert zo snel – het enige wat we kunnen doen is afwachten.

En terwijl we afwachten, moeten we ons focussen op het positieve. Op wat er wél nog is. De solidariteit die er bestaat. De positieve dingetjes elke dag, al zijn die nog zo klein. De grapjes die ons rechthouden in deze onzekere tijden. De extra tijd die je misschien met je gezin kan doorbrengen. De honderden ideetjes om je kroost op een leuke manier bezig te houden of verstrooiing te bezorgen.

Zoek creatieve manieren om contact met elkaar te houden en tóch verbinding te zoeken in deze bizarre tijden – organiseer een skyperitiefje, stuur een kaartje of ga voor het raam van het rusthuis gaan zwaaien. Stuur elkaar grapjes door, de onnozelste eerst – alles om toch maar even een glimlach op elkaars gezicht te toveren en de sfeer even te verlichten. Trek de natuur in en geniet van wat frisse lucht en zonlicht. Vertraag – als je de luxe hebt van “in je kot te blijven” – en herbekijk wat belangrijk is in het leven.

En blijf positief. Want dat zijn we verschuldigd aan onze kinderen. Ook voor hen zijn dit vreemde tijden, waarin veel zekerheden zijn weggevallen. Waarin ze zijn wakker geworden in een wereld die ze niet kennen. Het laatste wat we nu willen doen is hen nog meer angst aanjagen …

En wie weet, misschien zorgt dit alles ook voor positieve veranderingen in de wereld. Misschien wordt de manier van werken herbekeken, zorgt het voor een golf aan solidariteit en herwaarderen we hierna onze familiebanden, vriendschappen en vrijheid des te meer.

Wees mild, wees positief en zorg goed voor jezelf en voor elkaar! ❤️

(En blijf in uw kot natuurlijk, maar dat spreekt voor zich.)

Deze blog verscheen eerder op MAMoiselleBlogt.