Mijn vrouw werd vroeger mishandeld, en nu nam ze onze kinderen mee op bezoek. Zonder overleg!

Mijn vrouw heeft als kind veel meegemaakt. Echt veel. Ze werd fysiek én verbaal mishandeld door haar ouders. En het ergste is dat ze jarenlang niet geloofde dat het ‘echt zo erg’ was. Omdat er ‘niet slagen’ vielen. Omdat woorden zogezegd ‘minder erg’ zijn dan vuisten. 

Gelukkig heeft therapie haar geholpen om dat anders te zien. Om in te zien dat die mensen monsters waren voor haar. Ik heb haar gesteund in dat hele proces, al sinds we elkaar leerden kennen op ons negentiende.

Intussen hebben we zelf kinderen. We maakten één afspraak voor we eraan begonnen: we zouden het anders doen dan haar ouders. Wij zouden altijd onze kinderen op de eerste plaats zetten. Altijd.

Tot enkele maanden geleden.


Haar ouders zijn terminaal, ze krijgen palliatieve zorg. En plots wilden ze hun dochter nog zien. Mijn vrouw twijfelde, ze huilde en uiteindelijk ging ze langs. En nog eens. En daarna kwam het:
ze vroegen naar de kinderen. Mijn vrouw wilde eerst nee zeggen. Ze zei tegen mij dat ze niet zou gaan. En toch ging ze, zonder het mij te vertellen.

Ze nam onze kinderen mee naar de mensen die haar compleet gebroken hebben. En wat er gebeurde, is exact wat je vreest in zo’n verhaal: ze zeiden afschuwelijke dingen tegen onze kinderen. Dingen die kinderen niet eens konden begrijpen, maar wel voelen. Ze kwamen overstuur thuis. En ze zeiden: mama is gebleven. Ook toen het al begon. Ze bleef nog twee uur.

Nu is het klaar!

Mijn vrouw kwam thuis in tranen. Ik was kapot. En ik was woest. Niet omdat ze huilde, maar omdat ze verwachtte dat ík haar zou troosten. Alsof dit over haar ging. Alsof zij het grootste slachtoffer was in wat zíj heeft aangericht. Ik heb haar die avond gezegd dat ze ergens anders moest overnachten.


Ik heb mij even volledig op de kinderen gefocust. Pas dagen later sprak ik mijn vrouw opnieuw. En opnieuw draaide alles rond háár. Haar trauma. Haar verdriet. Ik snap het. Ik wéét wat ze heeft meegemaakt. Maar na dit… Is het voor mij gewoon genoeg. Ze heeft bewust achtergehouden dat ze de kinderen zou meenemen. Ze heeft hen bewust aan het gevaar blootgesteld. Ik heb gezegd dat het klaar is. Dat ik wil scheiden, en dat ik haar voorlopig niet vertrouw met de kinderen.

Haar vriendinnen vinden me hard en koppig. Ze dat ik mijn vrouw tot de slechterik maak, terwijl zij óók slachtoffer is. Ze zeggen dat ik alles weggooi omwille van één fout. Maar die ‘ene fout’ werd wel over meer dan een week voorbereid, verzwegen en volgehouden!

Ik weet dat mijn vrouw geleden heeft. Ik weet dat dit verhaal niet zwart-wit is. Er is nog een stukje in mij dat van haar houdt, dat zich afvraagt: had ik het anders kunnen aanpakken? Voor haar. Voor ons. Voor onze kinderen. Maar soms is liefde niet genoeg. Soms is veiligheid het enige dat telt.

BRON: Reddit