Half twee ’s middags, het is weekend en de tv gaat uitzonderlijk aan. Buiten blaast de wind uit en er druipt regen van het raam. De haard vraagt om warmte. De kindjes kruipen onder een dekentje in de zetel, het volume van de tv moet omhoog.
De tv toont een kade, een schip en … de Sint. De spanning in de woonkamer stijgt wanneer de wuivende man in beeld komt. Voor de oudste is het de zevende keer, voor de jongste de vierde keer en voor mijn vrouw en ik de vierendertigste keer.
Maar, of het nu je eerste of vierentachtigste keer is, de Sint blijft magie. Een jaarlijks abonnement op nostalgie. Op smaak gebracht met gesuikerde nicnacs, klompjes marsepein, chocolade centjes en peetjes.
Met dit in het voorzicht zullen ze vanavond niet willen slapen, vannacht willen opstaan en morgenochtend uit hun bed springen. Want ja, de Sint is in het land, hebben ze net met hun eigen ogen gezien. Het bewijs is onweerlegbaar.
En, papa en mama, zijn de kindjes braaf geweest?
Heeft de goedheiligman de stevige rechtse van de jongste tegen de kin van de oudste gezien vorige week? Stond hij te observeren toen de oudste stiekem een snoepje nam afgelopen maandag? Was hij er toen ze gisterenavond in collectieve opruimstaking gingen?
De vraag stellen, is ze beantwoorden.
En dat doe ik dus: Nee, ze waren niet braaf, Sint.
En, zijn de mama en papa braaf geweest?
Stilte.
Zou hij in de auto gezeten hebben die ik deze ochtend bruusk de pas afsneed in het verkeer? Gluurde hij stiekem toen ik een hele zak m&m’s verorberde? Stond hij te luistervinken toen mijn vrouw en ik woorden hadden om een niemendalletje?
“Ach, wat is braaf …” zou ik de man van repliek willen dienen.
Maar ik antwoord wijselijk: Correctie Sint, iedereen hier is braaf geweest. Ook papa lust immers een chocolade peetje. En de Sint is nu eenmaal de lakmoesproef der lakmoesproeven.
Wanneer de tv uitgaat, is de opluchting in de zetel voelbaar. De Sint is er toch maar opnieuw, ondanks stormweer en regen, op tijd geraakt en er zijn geen stoute kindjes. Content zijn is soms kinderspel.
Terug over naar de orde van de dag. Ze besluiten vredelievend een tekening te maken voor de Sint, in de hoop dat hij deze nacht langskomt.
Minuten later vliegen ze elkaar in de haren omwille van een gedeelde kleurstift. Harde woorden en klappen volgen. Waarop mijn vrouw en ik discussiëren of we moeten bemiddelen in hun ruzie.
