Een dagje in de bergen met ons gezin. Bijzonder, in de meest diverse vormen die je kan verzinnen …

Na de stressvolle bustocht gaan we met een kabelbaan de hoogte in, met ons hoofd in de wolken. Wind is daar de subtiele spelbreker, al lukt het toch om bijna de volle 45 minuten in een vlakte met wat zingende buien rondom ons te slenteren.

Laten we maar iets gaan eten. Pizza, dat is meestal wel een goed idee. De lucht heeft een lichter jasje aangetrokken, dus wij kunnen die van ons op de stoel hangen. Binnen, uiteraard. De aanstalte die wordt gemaakt om op het terras plaats te nemen, komt niet eens meer in mij op. Binnen, zonder wind, zonder beestjes, zonder mensen die er vrijwillig voor kiezen om niet buiten in de aangename zon te zitten. Het kost ons minder energie dan het dure oord waar we lunchen, wat het geld dus meer dan waard is. 

Nog maar 90 minuten wachten tot de bus ons weer mee zou nemen langs de wegen die tot onze trieste dood zullen leiden. De wachttijd vullen we met het zoeken naar de volgende rijen van Fibonacci. Met verwonderd enthousiasme komen we tot de vaststelling dat 4.181 plus 6.765 10.946 is. Een paar fonkelende, prachtig gelukkige ogen kijken me aan. 

Dan vallen er wat druppels, en ook net dan komt de bus. Wat een geluk dat het toeval bepaalt dat we aan de bergkant zitten en met onze neus koeien kunnen zoeken in de weiden boven ons. Dat die ook naar beneden kunnen storten, waardoor de bus een noodstop zou maken wat voor een horrorongeval kan zorgen, is gelukkig iets dat enkel in mijn hoofd omgaat. Ik hou het wijselijk voor mezelf. 

Eens in het dal, is ons huisje een rustpunt. Wat lezen en wat scrabble spelen voor ons en wat tablet voor de kinderen, kunnen de batterijen opladen. Eten kan daar mogelijks ook toe bijdragen. 

We gaan naar een plek waar hij al is geweest. Twee jaar geleden weliswaar, maar ontegensprekelijk is hij er al eens gaan eten. 

Het is warm, druk en zonnedonker in het restaurant. Na veel gedoe (zo lijkt het toch voor mij, voor hem vermoedelijk pure gruwel) komen we tot het compromis om een portie Kaiserschmarn te bestellen. Dit wel eerlijk afgewogen en verdeeld over de twee borden (zus eet namelijk idealiter ook wel iets) waarvan het zijne met liefst steriele handschoenen wordt voorgeschoteld. Geen vinger op het bord, geen vork die de lucht aanraakt, mag aan zíj́n portie komen. Wat een pech dat net dat gerecht niet wordt geserveerd tijdens de avonddrukte.

Onderhandelingsstrategie tot de derde macht (iets waar we ons tevens mee bezig hielden tijden het wachten op die vervloekte bus) wordt opnieuw naar boven gehaald en er zou iets anders op het bord liggen. Al blijven de hygiëne regels wel behouden. Het eten bereikt onze tafel, de borden van de kinderen komen er zo aan. Een minuutje, alsjeblieft-met-de-ogen-rollend! Waarom hun borden niet eerst komen, stel ik me innerlijk wel ten vraag. Maar bon, laten we niet meer energie verspillen dan nodig. 

De twee kleine borden arriveren en het daaropvolgende drama krijgen we er als een sausje bovenop. Hoezo, wij hadden niet de hele kaart voorgelezen én tot in detail besproken wie wat ging eten?! Hoe durven we? We noteren en nemen dat mee ter bespreken op de volgende Vergadering der Onderhandelingen met Vijfjarigen. Water stroomt over zijn gezicht, boos roept hij dat dit niet eerlijk is. Zucht. En nog eens. 

Waar trek je dan de grens als ouder? Ik kies de lijn en hou mijn voet daar stijf op. Waar ik de restanten van mijn energiereserves wel in wil steken, is om hem mee te nemen naar een rustige plek om daar in frisse binnenlucht deze afgrenzing uit te leggen. ‘Er zal al van de andere borden gegeten zijn, maar het zijn je lievelingsmensen. Die eten met liefde en zorg voor jou. Je krijgt van hen zeker wel een stukje vlees. En jouw eten zit in een kommetje dat op een bordje staat. Zullen we dat nemen om het vlees op te leggen en een beetje saus ernaast? Nee schat, die saus leggen we beter apart want het is niet de saus die je zo goed kent.’ 

Alle scenario’s om rampen te voorkomen en iets van eten in het buikje te krijgen, nemen we hiermee in acht. Zelf heb ik geen bord. Er waren voldoende hapjeswoorden aan het eten vooraf gegaan. Mijn honger was even weg. Te veel van alles en nog wat vulde mijn lichaam en geest. Voldaan van de paar hapjes die in zijn mond belanden en trots op mezelf om aan te geven dat ik geen beslissing kon nemen over wat ik zou eten (en laat staan dat in alle heisa effectief te eten), betaal ik de rekening.

Ik stap in de auto en wil gewoon naar ons vakantiehuis. Daar wacht de klok die aangeeft dat het slaaptijd is. Vrijwel onmiddellijk overmant de slaap hem en al snurkend ligt hij naast me terwijl ik terugkijk op een doodnormale dag. Een dag met onze zoon die ons versteld laat staan. 

Versteld van hoe snel onze batterij leeg kan geraken. Versteld van hoe hij de dagen aanneemt. Versteld van de persoon wie hij is en dankbaar dat hij ondanks alle angsten, woede, tranen en vragen ons meeneemt in zijn beleving en op zijn manier duidelijk maakt wat hij ervaart. Namelijk dat het leven elke minuut vraagtekens zijn die hij probeert in te vullen. Dat dat moeite kost, maar dat hij het probeert. Hij geeft niet op en heeft ons nodig. We zijn er. Ik ben er. Zo lang en zoveel hij nodig heeft.   

Sara Jacobs