Mama en papa trekken er op uit: hoe we elkaar altijd even moeten terugvinden

Wel, het afgelopen weekend was het van dat. Dochterlief afgezet bij oma en opa, mama en papa samen op stap! We proberen dit minstens jaarlijks in te plannen: een kort (zó lang kunnen we haar toch ook weer niet missen) maar krachtig uitstapje onder ons twee.

Ik merk tijdens zo'n weekendje weg vaak een bepaalde dynamiek tussen ons. Ik kan niet goed om met alle tijd die we nu plots voor elkaar hebben en babbel alle vrijgekomen ruimte boordevol. Het liefst praat ik zo snel mogelijk, want: "geen tijd te verliezen toch?!"

M'n lief kan z'n gedachten ineens opnieuw horen, zonder dat een energieke peuter erdoor walst, dus hij zit zo af en toe in gedachten verzonken. Geen al te best recept voor onze communicatie, zo blijkt.

We moeten allebei afstemmen op een ritme zonder ukje dat overal doorheen fietst (letterlijk, maar vooral figuurlijk dan). Dat proberen we elk op onze eigen manier en het is telkens zoeken naar het gezamenlijk punt waar we elkaar volledig terugvinden.

Daarbovenop voel ik een druk, want: "we moeten er nú keihard van genieten". Én mis ik ons klein spook weleens, maar probeer ik dit gevoel tevergeefs aan de kant te duwen aangezien ik er zo hard naar uitkeek.

Sinds ik dit patroon (h)erken, lukt het me een stuk beter om ons de tijd en ruimte te geven om elkaar weer te vinden als partners. Ik kan duidelijker aangeven waar ik op dat moment nood aan heb en zo verstaan we elkaar veel beter. Ook opmerken dat ik best wel mag vertragen en samen een rondje hardlopen, doet wonderen.

Trouwens, dat we tijdens onze quality time heel regelmatig over ons dochtertje babbelen is helemaal oké. Want dat is nu het nieuwe wij. ♡

Deze tekst verscheen eerder op Babystepsbyceleste.