We zijn met zes. Zes mamacita’s die nog eens gaan dansen in een discotheek. De tijd dat we nog eens entree maakten in een discotheek dateert van in de prehistorie. We zijn mama’s van tussen de 30 en 39 jaar, maar vergis u niet! We zitten nog in de fleur van ons leven. Wanneer ze “apple bottom jeans” spelen geraken we nog allemaal aan de grond zonder heupfracturen of knieblessures.
Echter zijn de tijden wel best veranderd. Alvorens we vertrekken overleggen we in onze chat wat we aan doen. Kunnen sneakers onder een jurk? Zijn een schoon shirt en een jeans chique genoeg? Niemand weet het, maar we wagen het erop. Ik probeer een shirtje met diepe decolleté en besluit toch om er nog een topje onder aan te doen ... Zoveel inkijk is dezer dagen echt niet meer nodig. Ik ben toch van ’t straat he!
We spreken af op een parking iets verder dan die van de disco, we weigeren allemaal parkeergeld te betalen (vroeger was dit dus wel gratis he!). Enfin, we besluiten met twee auto’s verder te rijden. Ik moet echter eerst mijn Isofix loskrijgen en deze in de koffer proppen vooraleer mijn vriendinnen op de achterbank passen. Dit onderdeel van op stap gaan herinner ik mij precies toch niet.
We betalen flink 2 x parkeergeld in plaats van 4 x en banen ons een weg naar de inkom, waar een brede uitsmijter de deur voor ons opent. De beste man zegt, “kom ik zal van jullie al een foto maken voor jullie te zat zijn”. Oh ja hoor, leuk vinden we dat ... Mooi meegenomen toch? Ook dit onderdeel kan ik me niet herinneren.
Vol goesting en al volledig overprikkeld door de luide muziek komen we binnen. Fok, ik was vergeten dat je moest roepen tegen elkaar om iets gezegd te krijgen. Met als uitkomst elkaar nog niet te verstaan en dan maar lachend ja knikken en lekker verder dansen. Hoort erbij! We lopen de keet binnen en banen ons een weg tussen het volk. We voelen ons bekeken, het is een vleeskeuring, maar er wordt ook gekeken naar de trouwringen die zich al dan niet aan onze vingers bevinden.
We vinden ons een plekje tussen de menigte, maar vinden het iets te crowded. Op het verhoog boven ons is nog plaats, met een tafeltje voor ons sjakossen. We zoeken in kudde het trapje om boven te geraken en decoreren onze dansbenen met witte sneakers rond het piepklein tafeltje. Ow, er staat een VIP-plakaatje met “gereserveerd” op de tafel ... Hier mogen wij dus niet staan. We druipen weer af naar beneden en gaan ergens staan tussen “netkousen zijn weer in de mode” en enkele verdwaalde jonge heren waarvan er eentje als ketchupfles verkleed is.
Ik zie obers passeren die hun armen vol hebben met bakken champagne en ijs. Wow, zwaar, denk ik bij mezelf. Maar dan denk ik aan hoe ik vanmorgen mijn buggy alleen boven mijn hoofd sjouwde omdat ik te kort ingeparkeerd had. Nope, ik moet niet onderdoen. Ik doe het trouwens gewoon eventjes met een Redbull, en daarna enkele watertjes. Ik moet al twee dagen ontkateren gewoon omdat ik te laat ben opgebleven, laat staan dat ik er dan nog eens alcohol op kap. Gezond moederverstand!
We dansen en dansen en dansen op 90’s techno en af en toe een goed stamp-nummerke. Maar dan komen ineens Camillie en Pommelien uit de boxen gekropen. We trekken het ons niet aan en zwaaien vrolijk mee met onze handen in de lucht. Wanneer ze Te min voor Anja spelen of Samson en Gert gaat onze vierkante meter helemaal KAPOT. We juichen en zingen vrolijk mee met Gertje.
Onder het dansen kijk ik niet 100 keer op mijn telefoon, maar wel 100 keer op mijn Fitbit watch. Hoeveel calorietjes heb ik al verbrandt? Hoeveel stappen doe ik hier vanavond? Zal ik morgen die extra chocoladekoek kunnen eten? En dan maar enthousiast met het horloge naar de vriendinnen zwaaien. “Kijk kijk, we zijn goed bezig!” We hebben de tijd van ons leven. Er komt zo nu en dan een verdwaalde jongen in onze buurt dansen, maar die verdwijnt na vertoon van 0% interesse al snel weer in de menigte.
Wat hebben we plezier, we dansen dansen en trekken ons van niemand iets aan. We kunnen het nog, we schuren tegen elkaar en halen onze beste moves boven. Met onze witte sneakers veroveren we meer en meer terrein in het nieuwe millennium. Wanneer we besluiten dat het genoeg geweest is, en half de keet al naar huis is, lopen we in formatie naar buiten. Uiteraard kan de avond niet eindigen zonder een vettige hamburger in ons kas te slaan.
We schuiven aan bij het meest simplistische hamburgerkraam in België (volgens mij) en bestellen onze veel te dure hamburger terwijl eentje onder ons discussieert met de verkoper over hoe zijn prijzen veeeeeel te duur zijn! “In mijn tijd he! Dan kostte een hamburger 2.50! 2.50 he!” Ze roept luidkeels over de parking dat ze van de vorige generatie is. Ze bestelt er toch eentje, hoe duur ze ook zijn. En daarna nog een bouletje, gewoon omdat het kan. Ze bedankt nadien de beste man voor zijn lekkernij en zegt erbij dat het toch wel heel duur was. Maar wel lekker. Maar heel duur. Maar toch wel lekker.
De hamburgers en bouletten zijn op, de witte sneakers zitten onder het bier en de confetti. Onze make up is voldoende uitgelopen om het een nacht te noemen. We zijn klaar en gaan tevreden naar huis, naar huis waar we morgenvroeg weer mama zijn. Mama, maar ook nog steeds de coolste wijven van het millennium
