10 mama’s vertellen over het moment waarop ze wisten: “Ik wil scheiden”

Annelies: ‘Het was een drukke periode op het werk, en ik moest die avond alweer overwerken. Daardoor kon ik pas tegen 18u30 naar huis vertrekken, en ik moest dan nog een klein uurtje rijden. Mijn man was altijd rond 17u al thuis van het werk. Ik kwam om 19u30 thuis, helemaal afgepeigerd van mijn dag, en daar zat meneer: op zijn gemak in de zetel. Er was geen eten gemaakt, de vaatwasser had gedraaid (omdat ík die ’s morgens had aangezet) maar was niet geleegd, er was een hoop was maar niets was geplooid, de kinderen hadden niet gegeten, hun huiswerk was niet nagekeken, ze waren nog niet in bad geweest … Geen haar op zijn hoofd dat er blijkbaar aan had gedacht dat hij óók een vinger kon uitsteken. En het ergste van al? Hij was verontwaardigd toen ik zei dat ik had gehoopt dat hij op zijn minst voor eten op tafel had gezorgd. “Híj moest toch niet koken zeker?!” Die avond brak er iets in mij. Ik heb daarna nooit meer voor hem gekookt.’ 

Veerle: ‘Ik was met mijn vijfjarige naar een tekenfilmpje aan het kijken waarin het hoofdpersonage niet meer kon lachen. Mijn zoontje zei: “Is dat wat er ook met jou is gebeurd, mama?” Op dat moment wist ik dat ik iets moest doen. Want mijn zoon verdiende een lachende mama.’ 

Lucie: ‘Toen hij begon op te sommen wat hij allemaal niet leuk vond aan mij … terwijl ik lag te bevallen van ons tweede kindje.’ 

Jennifer: ‘Toen ik ons dochtertje ’s morgens uit haar bedje haalde, was haar ene wang helemaal rood en gezwollen. Het eerste wat er in mij opkwam, was: “Oh nee, help, hij heeft de baby geslagen!” Uiteindelijk bleek dat ze een virale infectie had, maar het feit dat dít mijn eerste reactie was, deed mijn ogen opengaan.’

Laura: ‘Op het moment dat ik me er bewust van werd dat ik stress kreeg elke keer dat ik hem hoorde thuiskomen.’ 

Lien: ‘We gingen samen naar een concert. Het was voor de eerste keer in lange tijd dat ik een avondje kon ontspannen, dus ik begon enthousiast mee te zingen en te dansen. Hij siste me toe dat ik me niet zo moest aanstellen, dat hij zo niet met mij wilde gezien worden en ging voor me staan. Ik voelde me compleet vernederd en beschaamd en wou liefst van al wegkruipen in een hoekje – maar de vrouw die naast me stond en alles had gezien, nam mijn arm vast en riep: “Ik zal wel met je dansen!” Ze beseft het misschien niet, maar ze heeft me door die avond getrokken en mijn ogen doen opengaan. Plots zag ik haarscherp hoe vaak hij me al miezerig klein had doen voelen. Genoeg is genoeg, vanaf dat moment heb ik voor mezelf gekozen. Nooit laat ik me nog kleineren.’  

Steffie: ‘Mijn familie wees me op het feit dat hij me voortdurend onderbrak en terechtwees of corrigeerde. Ik was dat zo gewoon, dat het me niet eens meer opviel. Maar het was alsof er een lamp aanging waarbij ik plots kon zien hoe ons huwelijk er écht uitzag. En daarna kon ik mijn ogen daar niet meer voor sluiten.’ 

Hanna: ‘Toen zijn minnares me belde.’ 

Leonie: ‘Het moment waarop hij me “kapot” noemde, omdat ik maar niet zwanger raakte. Dat was de druppel. We zijn kort daarna gescheiden. Ondertussen ben ik hertrouwd met een schat van een man. En een maand na onze trouw was ik al zwanger.’ 

Stefanie: ‘Toen ik merkte dat ik me eenzamer voelde naast hem in de zetel dan wanneer ik alleen was. Op dat moment wist ik dat er iets gebroken was tussen ons dat nooit meer goed zou komen.’