‘Mijn zus vindt dat ik de dood van haar dochter te snel vergeten ben.’

Drie jaar geleden verloor mijn zus haar dochtertje van zes in een auto-ongeluk. Mijn nichtje zat bij haar papa in de auto toen een andere chauffeur hen aanreed. Mijn nichtje stierf op slag, mijn schoonbroer kwam er vanaf met een paar blauwe plekken.

Het brak onze hele familie. Mijn zus en haar man, mijn ouders, en ook mij. Want ik hield van haar.
Ze was lief, klein, vrolijk. En plots was ze er niet meer.

Maar… het leven stond niet stil.


Ondanks al het verdriet stond mijn leven niet stil. Ik was 19 toen het gebeurde. Enkele weken later begon ik te daten met iemand op school. We vielen als een blok voor elkaar. En langzaam bouwden we samen iets op. Liefde, stabiliteit, toekomst.

Afgelopen week, drie jaar na het ongeluk, heb ik haar ten huwelijk gevraagd. Het was geen groot spektakel. We zijn allebei student, dus ik had geen geld voor een fancy aanzoek. Maar het was perfect: op het strand waar we onze eerste date hadden. En ze zei ja. Ik had maanden gespaard voor die ring. En haar reactie? Pure blijdschap. We belden meteen naar onze ouders. Iedereen was enthousiast. Het was een klein moment van geluk.

Tot de dag erna.


Mijn zus belde. Ze huilde. Ze was boos. Hoe kon ik ‘zó snel’ verdergaan? Ze vroeg of ik mijn nichtje zomaar vergeten was. Ik schrok. Ik zei dat ik haar snapte, en dat ik haar dochtertje altijd zal blijven missen. Maar dat het nu eenmaal al drie jaar geleden is. En dat het leven doorgaat, ook als we dat soms niet willen.


Dat maakte haar alleen maar bozer. Ze noemde me een verschrikkelijke broer, hing op, en sindsdien hoor ik niks meer van haar. Ze heeft me op alles geblokkeerd. Zelfs mijn schoonbroer zegt dat ze me voorlopig niet wil zien. En nu vraag ik me af… Ben ik echt zo fout geweest?

Ik wéét dat iedereen anders rouwt. Ik weet ook dat mijn zus een mama is die haar kind verloren heeft, iets wat ik me niet eens kan voorstellen qua pijn. Maar ik ben ook een broer die zijn nichtje mist, én een man die probeert zijn leven op te bouwen. Ik heb geleerd dat verdriet niet minder wordt als je jezelf vasthoudt aan het verleden. En dat geluk toelaten niet hetzelfde is als iemand vergeten.

Mag je verdergaan terwijl anderen blijven stilstaan? Mag je gelukkig zijn terwijl iemand anders rouwt?


BRON: Reddit