Mama worden is een beetje afscheid nemen...

Met poppen heb ik nooit gespeeld maar ik wist al heel snel dat ik kinderen wou. Liefst een stuk of drie. Het leek me zo leuk om voor zo’n kleintje te kunnen zorgen, samen leuke dingen te doen. En wat een verrijking zou het wel niet zijn voor de relatie die ik zou hebben. Samen mama en papa worden brengt je dichter bij elkaar toch?

Drie kinderen kreeg ik en drie keer ging ik door een proces. Een proces van aanvaarden en je openstellen voor het cadeautje dat komt. Maar ook een proces van vragen, afscheid nemen van de Ellen die ik was.

Alleen maar mama

Ik was en ben intens gelukkig met mijn kinderen. Ze zijn mijn spiegels, mijn kracht, mijn vertrouwen. Maar toch, waarom had ik het gevoel op een rond punt te zijn beland? Waarom had ik het gevoel dat mijn leven gestopt was en het bestond uit alléén maar “Mama zijn"?

Je verliest elkaar een beetje als partner want alle liefde, alle aandacht draait rond dat kleine hoopje mens dat jou zo nodig heeft.

Je verliest een beetje van je oude leven. Misschien was je wel een carrièrevrouw en is die ambitie nu gedoofd?

Je verliest een stukje van de vrouw die je was. De zelfstandige, zelfzekere vrouw die je was, is nu veranderd in een twijfelende mama die zich afvraagt of ze het wel goed genoeg doet en die zichzelf voelt wankelen door al het goedbedoelde advies uit haar omgeving.

Misschien voelt het wel een beetje aan als struggelen, misschien ploeter je maar voort. Misschien heb je grote mooie dromen maar berg je die snel weer op als ze komen piepen?

Misschien raak je maar niet van dat rond punt af, mis je telkens weer de afslag of weet je niet welke afslag je moet nemen…

En zo ploeterde ik ook maar verder. Ik was mama. Ok… en daar stopte het. Maar was dat het nu?

Cadeautje

Bij de geboorte van mijn jongste meid kreeg ik een ongelooflijk cadeautje toegestopt: Sterre sliep niet… nee echt, ze sliep niet… Nachtenlang hield ze me wakker, maakte ze duidelijk dat ze bij mij wou zijn, dat ze zoveel nabijheid en verbinding nodig had. Dit waren imprints op haar jonge ziel die ontstonden tijdens de zwangerschap maar die mij ook lieten stilstaan bij mijn leven.

Ik was moe, doodmoe. Ik functioneerde niet meer, kon niet meer helder nadenken. Ik probeerde te werken maar ik kon mijn gedachten er niet bijhouden, nieuwe info opnemen ging gewoonweg niet. Hier moest iets gebeuren. Sterre deed mij eindelijk de beslissing nemen die ik al zolang had moeten nemen maar die ik altijd voor mij uitschoof: ik nam tijdskrediet, stopte dus met werken en ging gewoon mama zijn en ervoor zorgen dat dat minimensje zich eindelijk goed in haar vel ging voelen.

Ik leefde op haar ritme, vond terug een beetje rust en ging mee in wat zij nodig had en zo kwam ik ook mezelf tegen. Door voor haar te zorgen, leerde ik ook voor mezelf zorgen. Uitgeput als ik was, leeggezogen als ik was (letterlijk en figuurlijk) probeerde ik mezelf bijeen te rapen en toen ik zo diep zat kwam het besef dat het ook anders kon.

Kiezen voor mezelf

Ik kon ook voor mezelf kiezen. Ik kon er ook voor kiezen om happy uit mijn bed te komen en de dag te starten met positieve gedachten i.p.v. te denken van "wat gaat er nu weer allemaal fout lopen, en gaat ze nu weer zo aan mij hangen?"

Door voor mezelf te zorgen, zorgde ik ervoor dat iedereen zich hier in huis beter voelde. Ik mocht voor mezelf kiezen en dat voelde goed. Ik besloot om voor mijn bedrijf te gaan en na daar ook in rondjes gedraaid te hebben werd me langzaam duidelijk dat dit mijn 4e kindje was dat aandacht en liefde nodig had. En ja, toen gebeurde het… Ook dat kindje ging groeien.

Door mezelf beter te gaan voelen, voelde ook mijn relatie beter aan. We waren niet alleen maar mama en papa, maar ook partners. Door mijn positiviteit, mijn groeikracht kreeg ook onze relatie een nieuwe dimensie en dat voelde zo goed. Up to the next level…

Verbinding met mezelf was dus hier het toverwoord.. Wat wil ik? Waar wil ik naartoe? Ik mag voor mezelf kiezen.