Waarom het oké is om je partner te haten als je net een baby hebt

Mijn baby was zes weken oud. Ik zat vast in wat ik zelf ‘dutjesgevangenis' noem. Je weet wel, dat moment waarop je baby eindelijk slaapt op je schoot en je letterlijk niets kunt doen: geen snel plasje doen, geen koffie drinken, geen ademhaling die te luid is… En dan BAM: mijn partner stormt enthousiast het huis binnen (via de voordeur nog wel, wie doet dat?!), roept de naam van onze zoon vrolijk door de woonkamer… en de baby wordt wakker.

Ik. Ontplofte.

Ik zei dat ik hem haatte. Dat hij niks goed kon doen. Dat hij nooit nadacht. En daarna gaf ik hem de baby, liep naar de badkamer en begon te huilen. Zo’n lelijke, snotterige huilbui waarbij je amper nog adem haalt. Klinkt herkenbaar? Lees dan zeker verder, want geloof me: het is oké om je partner te haten na de komst van een baby. Hier is waarom.

1. Het is normaal (echt waar!)

Googel maar eens ‘mijn partner haten na een baby’. Je krijgt miljoenen hits. En toch… waarom wordt er zo weinig openlijk over gepraat? Na de geboorte van mijn zoon dacht ik: Wat is er mis met mij? Waarom voel ik dit? Gaat dit ooit over? Heb ik nu alles verpest? Spoiler: nee. Je hebt niets verpest. Je bent gewoon een mens. En een moeder. En dat is al meer dan genoeg.

2. Waarom je je partner (even) niet kunt uitstaan

Eén woord: hormonen. Oké, twee woorden: hormonen en slaaptekort.
Je hele leven staat op z’n kop. Je lichaam is nog aan het herstellen, je baby huilt, geeft terug, vult pampers aan de lopende band en slaapt amper. En ondertussen voel jij je verantwoordelijk voor alles. Want: borstvoeding. Want: moederinstinct. Want: de maatschappij die ons leert dat mama’s alles moeten kunnen.

En dan zit je daar, op de zetel, baby op schoot, en je partner komt thuis met een koffie die verkeerd is of vergeet de wasmachine aan te zetten. BAM. Haatgevoelens. En schuldgevoelens. En huilen.

3. Wat kun je doen als je denkt ‘ik haat je’?

Goed nieuws: dit gevoel is meestal tijdelijk. Maar je kunt ook een paar dingen doen om het draaglijker te maken:

• Wees eerlijk met jezelf én je partner
  Praat. Hoe moeilijk het ook is. Zeg: 'Ik voel me overweldigd.’ Of: ‘Ik heb het gevoel dat ik alles alleen moet doen.’ Of zelfs: ‘Ik weet dat ik onredelijk ben, maar ik moet dit even zeggen.’
En weet je? Soms praatte ik gewoon tegen mijn baby: ‘Papa is weer irritant vandaag, hè schatje? Maar we houden van hem, hoor. Echt waar.’ Heel therapeutisch.
• Vraag ook eens hoe je partner zich voelt
  Je denkt misschien: hij heeft het makkelijk, hij gaat werken, hij slaapt 's nachts, maar wie weet worstelt hij ook. Misschien voelt hij zich nutteloos omdat jij borstvoeding geeft. Misschien wil hij helpen, maar weet hij niet hoe. Misschien heeft hij ook schrik. Het helpt om dat te horen. Het maakt hem menselijker. Minder ‘de vijand’.
• Zeg het op het moment zelf (maar op de zachte manier)
  In plaats van uit te schreeuwen ‘IK HAAT JE’, probeer dit: ‘Ik voel me even héél overprikkeld. Kan ik gewoon even kwijt wat er in mijn hoofd omgaat?’ (Ja, ook al schrikt hij zich een ongeluk, hij overleeft het wel.)
• Zoek andere mama’s
  Praten met andere mama’s is pure magie. Echte gesprekken over borsten die lekken, baby’s die niet slapen, partners die sokken laten slingeren. Je hoort: Aha, ik ben niet gek. Dit is gewoon… het moederschap. En ja, soms voel je je beter na één koffie dan na drie nachten slaap.
• Scroll minder op Instagram
  Want daar lijkt iedereen gelukkig. Maar je ziet geen foto's van huilende moeders in pyjama om 14u, of van papa’s die net de laatste schone rompertjes in de droger zijn vergeten. Vergelijk niet. Jouw verhaal is uniek. En echt.

4. Blijft dit gevoel voor altijd?

Nee. Tenzij er echt structurele problemen zijn in je relatie (daarover straks meer), is dit een fase. Net zoals kolieken en nachtvoedingen. Bij ons werd het beter toen onze zoon een routine had, toen ik weer ging werken, toen we taken begonnen te verdelen. Toen we elkaar weer vonden als partners, niet alleen als ouders. Is alles perfect? Haha, nee. Maar de liefde is er terug. En dat is genoeg.

5. Wanneer moet je je zorgen maken?

Als het gevoel van haat blijft hangen. Als je helemaal geen licht meer ziet aan het einde van de tunnel. Als je alleen nog maar frustratie voelt. Dan is het tijd om hulp te zoeken bij een professional, bij je huisarts, bij een therapeut. Hulp vragen is geen teken van zwakte. Het is een teken van kracht. En moederschap vraagt véél moed.

Tot slot

Als je middenin die storm zit waarin alles overweldigend is en je partner vooral op je zenuwen werkt: adem in, adem uit. Je bent niet alleen. Je bent niet raar. En het komt echt goed. Mama zijn is hard. Partner zijn is moeilijk. En de combinatie? Die is soms gewoon even te veel. Maar ook dit gaat voorbij. Dus als je vandaag denkt ‘ik haat je’, weet dan: dat mag. Zeg het desnoods luidop. Of fluister het. Of schrijf het op. Maar onthoud vooral: jij doet het goed. Echt waar.